SHOWNIEUWS -theater-

De reprise van de voorstelling 'AFGELAST' van theatergezelschap 'WE ZIJN ER NIET' gaat niet door vanwege onvoldoende belangstelling.
Regisseur Theodoor Piek vertelt ons hierover,

Na het debacle van mijn drie vorige produkties,( 'GESLOTEN', 'VERBODEN TOEGANG' en 'UITVERKOCHT'- redactie), ben ik ten einde raad, iets gaat er niet goed, 
aandacht in de pers is er voldoende en de recensies zijn vaak  goed maar we krijgen het publiek maar niet die drempel over,

verder liet hij ons weten dat hij zich gaat beraden op zijn toekomst.




ikstik

ooit
eens
als ik jou tegenkom
dan pak ik je
en laat je
nooit meer los

dus mocht jij
ooit
eens
onlosmakelijk
worden vast gepakt

en je weet niet
door wie of wat

dan weet jij
vanaf nu

zijn wij dat

meisjes achter brillen zijn lief

zoals je daar staat
op de plaats rust

een standbeeld van geduld
op de koude lippen kust

Hamsteren


Even snel een tip voor mensen die erover denken om een meerjarige hamster aan te schaffen.
Let op het keurmerk!
Er worden momenteel jonge (minderjarige) hamsters aangeboden voor de prijs van een meerjarige.
Vooral met vorst ziet een leek het verschil nauwelijks. (zie foto's)

meerjarige hamster ('Danny' uit Almere) bij een buitentemp. van -10,3 gr Celcius



jonge hamster ('Wim' uit Boskoop) bij een buitentemp. van -11,5 gr Celcius



Even opletten geblazen dus.

Het is snel zat Marianne Timmer

Menigeen lacht om die oude tijden op de schaats, gereden in vervlogen tijden. Ach, en waarom ook niet? Maar toch, als we uitgelachen zijn, laten we daarna eens kijken naar zo'n tijd: de 10km van Kees Broekman op het, door hem gewonnen WK in Hamar van 1953 bijvoorbeeld, die is 17.13,00. 'Ha ha ha, wat een tijd' ? Nou, als we bedenken dat Kees daarvoor op de fiets helemaal naar het verre Hamar in Noorwegen is gereden met de broodmand voorop (Kees is bakker en dat brood moet nu eenmaal van de plank) dan is die tijd helemaal zo slecht nog niet. En de laatste ronde lijkt langzaam, die gaat in 48,5, maar wetende dat ie zijn laatste ongesneden-wit nog verkoopt in die ronde en er bij het omrekenen van guldens naar kronen flink wat tijd verloren gaat, dan kunnen we niet anders doen dan concluderen: een ongeëvenaarde prestatie, chapeau Kees!
Kijken we wat minder ver terug dan zien we dat, mogelijk door de toename van welvaart (en vrije tijd) vanaf de jaren '60 de gatenvullende tandarts, de olie-verversende automonteur, of de glazenwassende glazenwasser als Wk deelnemers weliswaar tot het verleden gaan behoren, maar dat betekent nog niet dat een 10km van Johann Olav Koss van 14.08,38 bijvoorbeeld (Sarajevo 1991) al gereden kan worden zonder aandacht aan zijn studie te blijven besteden. Zo schrijft Olav op dit WK tijdens de 1500 meter het laatste hoofdstuk van zijn scriptie: 'Effect, over communicatie en teambuilding' in 1.56,99 en rondt hij deze scriptie vervolgens af in 6.53,28 op de 5000mtr. Zijn verdediging op de 10km resulteert dan tenslotte in een cum-laude geslaagde promovendus. Doctor Johann Olav Koss, winnaar van het WK van 1991.

Kom daar nu nog eens om.

En al hoorde ik van collega Fransz van den Bedem het volgende (en ik citeer):

Marianne Timmer heeft tijdens haar 1500 meter in Nagano in 1998 een paar geweldige handschoenen voor me gebreid. Die draag ik nog steeds als ik bij koud weer de krant lees. Bij de 500 meter in Turijn had ze een bijpassende sjaal willen breien maar door de twee valse starts is ze daar toen niet aan toe gekomen.
Dan ben ik geneigd hem te geloven want hij is geen leugenaar en zij kiest in de liefde, het is bekend, nogal eens wat ongelukkig. Maar dan nog vind ik een paar slecht passende wanten (het waren geen handschoenen maar wanten) in 1.57,58 al niet meer zo heel bijzonder.

En dan Mark Tuitert, slechts één sms'je in de laatse binnenbocht, waarmee hij het in twee regeltjes uitmaakt met zijn toenmalig vriendin. Kom op zeg, dat had allemaal toch veel sneller gekund Mark. Bovendien, beetje laf, weten dat je gaat winnen en het dan gauw uitmaken. En wat twittert ie dan vervolgens (tijdens het uitrijden nota bene):

Ik ben heel fit en sterk. Maar schaatsen en het bijhouden van E-media blijft een hele sport en ik heb bindingsangst. Dit is frustrerend. Er zit gewoon zoveel meer in me. Sorry. Please retweet
Watje! De plaats en tijd noem ik niet eens meer.

Enfin, het is zoals het leven is, het voelt alsof het steeds meer wordt maar het wordt steeds minder.
Al hangt het er wel vanaf welke kant je op schaatst natuurlijk.

plas op de plaats

mijn voetstappen glijden
langs de plassen van de goot

waarin het schijnt dat
mijn gemis
niet de liefde voor mijn leven is

maar de liefde voor mijn dood

bittere pil


hoezeer u er ook
genoeg van heeft
of

hoe fanatiek u ook
naar uw absolute
einde streeft

denk er aan
zelfdoding

tis en blijft
niet
onbeleefd

bai bai bleker

als ik een pony had
of twee
dan reed ik een ondiep water met ze op
bij voorkeur
de Waddenzee
en verder nam ik niets of niemand
met me mee

dan was het dus alleen ik
en de Waddenzee
en die pony
of twee

maar ik heb
geen eens een pony
laat staan een pony

of twee








bezink

aan de oever van het nooit meer
ligt een zee van verdriet

waar je wel op drijven kan
maar erin zwemmen

dat kun je niet

het regent


BOOS

omdat niemand
hem kan zijn

om de pijn

omdat het zo hard moet zijn

K-man

dat je iemand

wel wil

maar

niet troosten kan

dat is Kutman

de 21e schakel


En het geschiedde dat in de donkere dagen voor Kerst
- die omdat Kerst nog niet bestond: 'de donkere kut -dagen voor die andere, minder donkere, kut-dagen' werden genoemd -
dat er een Engeltje verscheen in sterrenbeeld de Kettingpons.
Dit Engeltje blies op een trompetje en ontvouwde daarna een spandoek met de tekst: 'Beste mensen, gaat naar de kribbe van de familie van den Bedem want daar ligt een verassing'.
Het zou overdreven zijn om te beweren dat het daar bij de familie van den Bedem een gekkenhuis werd, maar er ging toch best wel een aantal mensen die kant op.
Daar in de kribbe zagen ze dan de kleine Franske die aan zijn geschiedenis lag te schrijven.
Meer gebeurde er niet die dag en dat vond de vader van Frans best. Want die vond het gauw welletjes.

Hai Kut

wind zal het verwaaien
tranen zullen het bewerken

waarop het groeien moet
tot
een gedachte goed
waarop je elkaar

opnieuw ontmoet


bericht vanuit wenen

ineens was het dan zover
was ie voorgoed verdwenen

God hebbe zijn ziel
zijn kinderen zijn genen

waar maar raar

terwijl de vrouw zich
handen wrijvend afvraagt
of en hoe dan
zij haar gevoelens
verdrijven moet

is het haar man die
de godganse dag
met nu is het weer golf
zijn tijd verdoet

maar zelfs de symbolische jacht
is vandaag de dag
niet ontbloot meer van gevaar

want de handen die zij wrijft
zijn niet van haar golfende man

maar ook niet die van haar

berichtje aan een lege stoel

medelijden
doet niets af
aan jouw verdriet

en treuren
doet niets af
aan jouw lijden

daarom doe ik voor jou
alles behalve beiden


dank voor dank

mijn medelijden
buiten zinnen
is als elke gedachte
aan jou
een gevoel
waar alleen
niets mee valt te beginnen

maar waren wij
een twee
dan nog zou je wijselijk
voor al mijn meeleven bedanken
joh, zou je zeggen
ga jij eens ergens anders
lekker een potje
om je eigen vader lopen janken

liefde stuurt de angst

ik loop zo hard
als de fietsdames
die vlak voor mij
de brug op willen

mijn ego komt tot leven
en daardoor versnel ik even

pak de linker

want die heeft de leukste rug
stevig bij haar bagagedrager
en duw die daarna omhoog
tot op de brug

wat heb ik toch met billen

elke keer als ik ze pak
beginnen ze te gillen

viooltje

ik kan niet laten horen
hoeveel ik van jou hou
opschrijven lukt nog wel
kijk maar

IK HOU VAN JOU

maar het doen klinken
zodat jij het ziet
luister maar

dat lukt me niet

alles mist

vandaag voelt zelfs het gevoel
dat alles onbegrepen zal wegkwijnen
ja zelfs dat gevoel
voelt vandaag
alsof het ooit zal verdwijnen

Liefdes Web

hoe graag ik ook
buiten haar
aan iets anders
zou willen beginnen

het zal niet gaan lukken
want

ik kan niet weg
van haar
van binnen

ik ben en blijf de klos
en zij blijft daarom
haar garen spinnen

kanker op

het riet voor mijn raam
zwaait de zomer vaarwel

een strofe rest
als zin

afsterven is weer helemaal in

opportoenitie

Iedere keer als men vraagt aan mij:

wordt aan de verliefde
de goddelijke
of juist de dierlijke natuur
geopenbaard

dan antwoord ik meestal gelaten:

als je bedoelt met 'openbaring'
de ontsluiting van de drijfveren
binnen het zoekdomein
van de essentie
van de excistentie
van het individuele gemis,

dan zeg ik nog maar eens,
ach ja,
weet je wat het is,
het is wat mij betreft
vlees noch vis,

laten we over iets anders gaan praten.





Shit Whoop

Goedemorgen allen,
Zo dadelijk zal de Slow-Whoop in VB13 worden geactiveerd.
Dit betreft een test, er hoeft dus NIET te worden ontruimd.
Hopelijk heb ik zo voldoende geinformeerd!

Met vriendelijke groet,
Chantal Desmet

Security Hostess
*******************************************************************************

Lieve collega's beste mensen,

Namens het IMT wil ik jullie hierbij bedanken voor jullie inzet en medewerking tijdens de Slow-Whoop VB13 oefening van dit jaar.
Het IMT wil jullie en iedereen die heeft meegewerkt bedanken met een gebakje en koffie op locatie.
Echter, er zijn bij de Slow-whoop oefening wat dingen anders gelopen dan voorzien. Daarom aandacht voor het volgende:

Omdat de waterleiding in het pand en omgeving nog niet is hersteld gaan we dit niet op kantoor nuttigen maar ergens in de stad Utrecht.
Ook is de VB13 nog buiten werking en zijn de OB18 en mogelijk ook de OB19 (hier alleen rookschade) nog niet betreedbaar.
Daarom wil ik iedereen verzoeken om straks te verzamelen bij de schuifdeuren van uitgang VD7.

We verlaten het pand om precies 17:00 uur.
Om ervoor te zorgen dat we allemaal op tijd klaar staan bij de VD7 hebben we met de beveiliging het volgende afgesproken:

om 16:50 zal de Slow-Whoop in VB14 worden geactiveerd
U hoeft dan nog niets te doen maar voor diegenen die al weer stroom hebben:
sla op waarme u bezig bent en sluit uw computer vast af.

om 16:55 zal Slow-Whoop in VB14 weer worden geactiveerd
Dit keer echter zal er een Slow whoop van drie seconden klinken, gevolgd door een stiltepauze van maximaal een seconde, gevolgd door een Slow-Whoop van minimaal 3 max 5 seconden.
Hierop gaat u rustig maar dìrect naar de VD7.
De liften zijn nog buitenwerking dus neem waar nodig de trap.

om 16:59 zal de ultra korte Slow-Whoop in VB14 worden geactiveerd
Hierop zal de beveiliging de noodstroom voorziening tijdelijk afsluiten zodat de VD7 schuifdeuren met de hand bediend kunnen worden.

om 17:00 zal ik persoonlijk via de ANU5 een KEIHARDE STINKWHOOP laten
Hierop verlaat iedereen direct het pand.

Met vriendelijke groet,
Chantal Desmet

Security Hostess

flater

even een berichtje om te laten weten
dat mijn reïncarnatie nog even op zich laat wachten
weliswaar was mijn ziel dan eindelijk ontsnapt
en op weg naar een in hogere sferen dolend ego
maar werd ik daarop niet ingesloten
helaas
door een levensvorm van een hogere stand
maar wel door een luchtpomp
bij het oppompen van een fietsband

dus nu is het even wachten tot de eigenaar lek rijdt of zo

later !

l'ego pronk

een lieve collega is ziek

een andere
net zo lieve
is er ook al niet
waarschijnlijk ook ziek

juist op zo een dag
dat je ze nodig hebt

want,
op weg naar de receptie
om een pakje op te halen
wat nog niet binnen is
zie ik dat iemand een
tentoonstelling heeft ingericht
met zijn verzameld werk
aan LEGO

van alles staat er
treinen vrachtauto's
en nog meer treinen
en twee hijskranen
en overal mannetjes en huisjes
en er hangt ook nog eens
een briefje van de eigenaar bij,

of we nergens aan willen komen maar dat hij
wel graag aan je
over zijn levenswerk vertelt

ik hoop maar dat het storm loopt
maar vrees het ergste

nogmaals dwaalt mijn blik
over dit verdrietige landschap van een eenzame jeugd
en ik denk
dat ik me ook maar eens ziek meld

die is maf (Eline)

ik ben het alarm
van mijn brandende eigenliefde
en jij de straf

net nog kwam je langs gelopen
keek me lief aan en zei:
'je gulp staat open'

en het was natuurlijk nog waar ook

ik ben het alarm
van mijn brandende eigenliefde
en voortdurend ga ik af

zelfbevruchting

Uit zelfverzonnen wetenschappelijk onderzoek blijkt:
een mannelijke jogger verhoogt zijn tempo aanzienlijk tot zij weer uit zicht is.

E-Tegeltje

veel- twitteraars willen laten weten dat ze er mogen zijn
weinig- twitteraars vinden dat vanzelfsprekend

midlife-spiegel

links de jonge man
licht nog van het weinige
dat het leven van hem vraagt

rechts de oude man
gebukt onder de last
van de jaren die hij draagt

en in het midden de blanco man

die loslaat
wat hij niet verdragen kan
en uit ziet
naar wat hij nog niet vatten kan

De stappenteller

LUL die ik ben!
Ik wíst dat het een keer fout moest gaan, met die koopziekte van me.
Maar goed, hier sta ik dan, en ik kan geen kant meer op.
Zou er daarom iemand zo vriendelijk willen zijn om ....
neen, laat ik eerst even duidelijk maken wat er aan de hand is.
Nog geen uur geleden zeurde een stem in mij: ‘dit wordt weer niks jongen,
doe het niet, leg terug dat ding, ga naar huis, ga verder met dat leuke boek waarin je bent begonnen’ enz.
Maar toen was daar die sirene van een verkoopster die bemoedigend naar me knikte:
'het is zeker voor u zelf meneer, want u ziet er zo gezond, sterk èn sportief uit',
en die, terwijl ze mijn pakje aannam, even met haar vingertoppen de rug van mijn hand beroerde.
‘ja het is vrommezelf’ - mompelde ik daarop, terwijl ik mijn pinpas pakte.
Op het moment dat het bedrag van mijn aankoop op de pinautomaat verscheen,
bleef mijn vinger nog wel even boven de toetsen van het apparaat zweven.
‘Sinds mijn vriend hem heeft, nu ja het is misschien niet netjes van me om het tegen u te zeggen meneer’ begon het verkoopstertje weer te zingen, ‘maar sinds hij er een heeft, ben ik niet meer van hem af te sláan gewoon’, en daarbij werd ik, al zeg ik het zelf, zo vol van medeleven en lief door haar aangekeken dat ik onmiddellijk begon te pinnen.
Toen ik daarna buiten kwam streek er een verkwikkend vleugje blauwe lucht langs mijn verhitte voorhoofd en, zoals gewoonlijk, kon ik niet wachten om met mijn aankoop te gaan spelen.
Maar, wat denk je nu wat!
Deze fantastische nieuwe gadget laat dan wel zien hoeveel stappen je nog hebt te gaan op je levensweg, en wel tot op 1 stap nauwkeurig, heel leuk en heel knap allemaal en wat zijn die Chinezen toch slim, maar ik was pas een uurtje aan het rennen en tòch stonden er ineens nog maar 3, 'oeps ...' ojee, en nu nog maar 2, stappen op het display.

Natuurlijk had ik eerst even goed de gebruiksaanwijzing moeten lezen,
maar dat heb ik weer eens niet gedaan, en zekerheidshalve ga ik er nu maar van uit dat wat het ding beweert, dat dat klopt.

En daarom,
zou iemand me misschien willen komen halen !?
Ik sta op de hoek van de Laan Meerdervoort en het Westerpark (bij de skatebaan).

Wil je dan aub. ook eerst even voor me langs bij de Thuiszorgwinkel?

Daar heb ik namelijk een prachtige rood-metallic sport-rolstoel zien staan (de Xtreme):
met Gps, Umts/Wifi etc.










En die móet ik hebben.

Daar word je toch niet goed van

Aan: IWANTYOUTO@BUY.COM/PPig
Beste Philomene,

Sorry dat ik even niets van me kon laten horen. Het was erg druk op het werk en jij antwoordde ook niet op mijn mailtjes en je mobiel doet het ook niet.
Ik denk dat het beter is als we elkaar maar niet meer zien.
Ik vond het de laatste tijd moeilijk leven in het besef dat ik met jou toch niet het leven kan hebben wat ik graag met je zou willen delen.
En ook al gaat het niet goed tussen Jessica en mij, ik wil het blijven proberen en mijn kinderen zijn natuurlijk ook belangrijk.
Ach ja, ‘courir ce’st mourir un peu’, het is niet anders.
Als je me hierover nog wilt spreken dan kan dat natuurlijk,
In ieder geval, veel liefs en het ga je goed,

DONALD

>
Aan: DONSultancy@mail.nl/Donald

Lieve Donald,

Ach, je hebt me wel laten schrikken hoor. Maar je hebt gelijk: het is beter zo.
Mijn mobiel deed het niet omdat hij was stuk gegaan tijdens het event van mijn werk laatst.
Hij is in de sneeuw gevallen en hopla, weg. Ik heb nu wel een nieuwe van IcT maar die moeten ze nog eerst voor me instellen.
En jou bellen doe ik niet meer sinds Jessica op nam.
Was trouwens wel erg leuk hoor, dat ski-event met de collega’s.
Goh wat gaan ze te keer die mannen, even zonder hun vrouw, hypotheek en kinderen in de sneeuw.
Ik heb voor het eerst geskied! en volgens Jorrie (collega IcT) heb ik talent!!
Hij zij dat ik moest sturen met mijn billen, maar ik verstond ‘met mijn ballen’.
Ik zei, ‘nou, doe dat dan maar voor, skiën met je ballen’ en toen..., ach laat ook maar, je had het moeten zien!
Gelachen met zijn allen!
Nou ik ga verder anders worden mijn klantjes boos.
Het allerbeste lieverd. Bedankt voor alles.

X(x)x, Phil.
Ps, is het niet partir ce’st courir un peu !?


Aan: IWANTYOUTO@BUY.COM/PPig

Lieve Phil,

Ik kan je mobiel niet te pakken krijgen (geef je nieuwe nummer even door!) dus vandaar deze mail naar je werk.
Ik denk wel dat het goed is als we elkaar nog voor een (laatste) keer zien. Zoals het nu afloopt vind ik erg onbevredigend en ook is er nog veel tussen Jessica en mij wat ik kwijt moet en dat doe ik liever niet over de mail.
Kun je me bellen op mijn mobiel privé (06-250057890) ?
Ik heb ons tafeltje alvast gereserveerd dus bel! (Jessica is met de kinderen dit weekend naar Castricum dus we hebben alle tijd. Nou ja we zien wel)
Liefs en dikke dikke knuffels,

DONALD
Ps, ach ja, ‘mourir ce’st un patir peu’, biensure!
Kusx3+U

Aan: DONSultancy@mail.nl/Donald

HA DONALD!,

Daar ben ik weer! Hoe gaat ie?, ik hoop goed.
Maar waarvoor ik je mail.
Er is hier vorige week ingebroken en alles was weg, zelfs de mail (server of zoiets).
De mail doet het nu weer maar we hebben nog wel van alles nodig. Doe jij nog steeds de sales zelf? Ik hoop het want ik heb gezegd dat ik wel een goedkoop adresje wist.
Zou je zsm. hierover contact op willen nemen met 'Jorrie Zaai- 06-25787890'
Het moet wel porno (oeps, grapje zeggen we hier altijd ipv. pronto) want we kunnen nu bijna niets doen met elkaar hier.
Groetje,


Aan: {SMTP error}

Lieve, liefste Phillepopje,

Voordat we verder gaan, ik MOET je spreken. Alsjeblieft, het gaat niet goed en ik wil knopen met je doorhakken. Ik eet de

hele volgende week bij ‘Joop’ en zal daar op je wachten net zolang tot je eindelijk komt.
Alsjeblieft kom!
Jessica is weer een week naar Castricum met haar zus en de kinderen zijn op kamp of zoiets.
Ik kan NIET meer
slapen en denken van verlangen,
zelf emalen gaat moeilijk, alsjeblieft, ik SMEEK je, :KOM!!! (pronto, porno, direttamente, naakt, whatever)


Aan: DONSultancy@mail.nl/Donald
Donald hoi,

Beetje, jammer dat je niet gereageerd hebt op mijn mail! Nou ja niks meer aan te doen.
Gaat het wel goed met je? Ik zag je laatst zitten voor Joops naast de Hema. Ik was aan het shoppen met die Jorrie van het skien, je weet wel, we hadden haast anders had ik wel even hallo gezegd. Maar schat, euh, sorry dat ik het zeg maar je wordt nu echt véel te zwaar hoor. Geen gezicht en het is niet gezond meer.
Ok, doe je een beetje voorzichtig? Als je zo door gaat ga ik me nog zorgen maken, grapjah.
Maar goed, to the point, we hebben inmiddels allemaal nieuwe computers etc. dus het hoeft niet meer.
Doeg en, oh ja ... vergeet ik het nog bijna,
ik zag Jessica vorige week in Castricum met die familie-reunie of zoiets van haar, wat ze zei.
Ik was daar in de vakantiebungalow van Jorrie's ouders waar we een weekje gebruik van mochten maken. Met sauna en bubbelbad, helemaal toppie x 2 man!
Ze herkende me, dus heb ik maar even een praatje gemaakt.
Ze zag er trouwens goed uit hoor, jouw Jessica!
Maar dat broertje van haar, dàt is een lekker ding zeg hee! - ik had toch begrepen van jou dat ze enig kind was? - nou ja, hoe dan ook, jeetjemesneetje: WAT EEN STUK!

Ik kan best wat hebben, maar daar word ik dus nou helemaal niet goed van.

doeidoei
P

Love Boat

ik loop en stop en kijk
hoe jij streep voor streep
onder mij door glijdt

steeds verder
van mij vandaan

en ik zie dat
een deel van wat
ooit ergens
zorgvuldig is ingezaaid
nu op je flanken ligt verwaaid
en dat een zwarte duif aan dek
driftig pikt in het op jou gespilde graan

ik buig en kijk nog maar eens
diep ontdaan
naar wat ooit
zo  vruchtbaar geladen
kon ontstaan

torn too

ik weet niet of ik nog wel een
toekomst zie
in het verzamelen van de moed
die nodig is
om van jou te blijven houden
zoals ik nu doe

want eerlijk gezegd
ben ik nu nogal erg
van jou nou moe

capito

in woorden wil ik zijn
in deze bijvoorbeeld

of in deze
ook goed

zolang ik maar niet
in wat
met geen pen te beschrijven is

zijn moet

rendez vous

zie die bomen daar nu staan

vanaf het moment al
dat zij zijn ontsproten
lopen zij bij elkaar vandaan

maar iedere zomer daar
hoog in het licht
vlijen de kruinen zich tegen elkaar

en is het met hun afstand gedaan

sien die bome daar nou gaan
vanaf die oomblik dat hulle sy ontstaan
loop hulle by mekaar vandaan

maar elke somer daar
hoog in die lig
gee hulle kruinen
mekaar 'n zoen

en is dit met die afkeer van hulle gedoen

lekker dramatisch doen

fietsend door stille vakantie-straten
mijn hoofd verpakt nog in de muziek
wuift er een zachtaardige wind
en begint een zon
zomaar
naar mij te schijnen

als ik niet zoveel liefhad hier
dan blies ik nu alle lichten groen
om daarna voorgoed
met huid en haar en jou
te kunnen verdwijnen

maar de muziek slaat dood
de zon verdwijnt
en al wat rest is een uitgestorven straat
midden in een leven
wat dreigt weg te kwijnen
voor rood

Aboriginil (Anouk version ;-)

for quite a while
you trembled under my skin

sometimes in my chest
sometimes in the forearm
or a thigh

and I felt that
it was you
knocking me high

but now it's
quiet again

Panta Rhei

Aboriginil

jij trilde lang
onder mijn huid

soms in een kuit
dan weer in mijn onderarm
of in een dij

en ik voelde dat
jij het was die het daar
deed kloppen in mij

maar nu is het weer stil
Panta Rhei

hou my vas

elke keer as ek verlig zug
dat dit oor is
en dat ek van haar is verlos

dan kom hulle,
soos 'n dief in die nag,
in my drome van haar

en pakt hulle my terug

elke keer als ik opgelucht verzucht
dat het over is
en dat ik van haar ben verlost
dan komt zij
als een dief in de nacht
in mij dromen van haar
en pakt ze mij terug

de sluis verhaalt


Het was een zomeravond en  windstil. Ik voer als lichtmatroos op het ms-Breda. Zij was van Amsterdam op weg naar de sluizen van IJmuiden. Vanwege het mooie weer bevond het merendeel van de bemanning zich aan dek.
Ook de machinist was uit zijn machinekamer gekomen en zat onderuit gezakt op een bankje.
De kapitein, de loods en de matroos van de wacht, Jan Bol mijn vriend, voorbeeld, steun en toeverlaat tijdens mijn avonturen op de grote vaart, waren op de brug.
De kapitein en de loods waren oude zeevaart-schoolvrienden en dat moest worden gevierd, zo hoorde ik later van Jan. Het was 20 augustus 1978, een uur of 8 in de avond. Hing er iets in de lucht? Neen, op een grote rode ondergaande zon boven Amsterdam na, hing er niets in de lucht.
De ms-Breda was een niet erg mooi schip. Het had ook nog eens een relatief kleine motor die vaak stuk ging. Het is handig om te weten dat als een scheepsdiesel van een zeeschip in zijn achteruit wordt gezet, eerst de motor wordt stilgezet, daarna worden tandwielen omgezet en wordt de motor opnieuw gestart. Dit starten gebeurt door perslucht boven de zuigers te laten ontsnappen. Hierdoor komen zij weer op gang.
Deze ontsnappende lucht geeft bij het verlaten van de schoorsteen een prachtig geluid. Maar dit terzijde.
Af en toe, niet vaak, ging er iets mis met die omzetting. Dan begon de diesel van de ms-Breda, nadat hij opnieuw was gestart, nukkig weer vooruit te draaien. En dit, terwijl de telegraaf op de brug dan 'achteruit' aanwees. We waren zo goed als helemaal de sluis binnen gedreven toen het gesis van de ontsnappende lucht klonk. Er ging een trilling door het schip en we begonnen weer vaart te maken. Blijkbaar wilde de loods ons voor in de sluis hebben dachten wij, de mannen aan dek. De kapitein schonk nog eens bij, 'weet jij nog die keer dat ....', en begon weer een herinnering op te halen. Na enige tijd ging er weer een rilling door het achterschip. Het schroefwater werd met groter wordende kracht weggeslagen en het, vrijwel ongeladen, schip 'schoot' nu welhaast naar voren. De machinist schrok wakker, herinnerde zich iets en rende terug naar zijn machinekamer. De Breda bewoog zich nu vastberaden, op halve kracht vooruit, de sluis verder in.
Ik realiseerde me dat er iets onomkeerbaar's ging gebeuren.
De voorste, nog dichte, sluisdeur kwam snel dichterbij. Achter deze deur lag het water van de Noordzee. Dit zou zo dadelijk, nadat we de sluisdeur hadden doorboord, ongestoord, via het Noordzee-kanaal, naar Amsterdam gaan lopen dacht ik. Ik verheugde me op wat zou gaan komen. Naar voren kijkend zag ik de bemanning in grote haast de 'bak' -het verhoogde voorschip- af komen gerend en gestruikeld. Dat zag er veelbelovend uit. Ik keek vervolgens naar achteren, naar Amsterdam en zijn rode zon. De sluisdeur aan die kant werd met grote snelheid dichtgeschoven. Hoewel dit er ook spannend uitzag vond ik het jammer: het had me leuk geleken om met schip en al binnen een half uur terug te spoelen naar Amsterdam, of wie weet Utrecht of nog verder. Maar de dichte deur zou dát gaan voorkomen. De arme kapitein had inmiddels wel in de gaten dat er iets heel erg mis aan het gaan was. Hij wist echter niets van het technisch gebrek van zijn schip. 'In wat voor een duivelse stroomversnelling ben ik nu toch, zo vlak voor mijn pensioen, terecht gekomen?' moet hij hebben gedacht. Ten einde raad gooide hij de motor op volle kracht achteruit. Dacht hij.
De laatste herinneringen zijn aan het geluid van de op vol vermogen draaiende scheepsdiesel, de paniekerige stem van de kapitein door de portofoon: 'LEKKO ANKERS!, LEKKO ANKERS!' (let go the anchors) - alsof die ankers op de betonnen bodem van de sluis nog iets hadden kunnen uitrichten - en aan het gekreun en gesteun waarmee de ms-Breda zich tenslotte in de sluisdeur boorde.
Daarna werd kapitein Wiersma op non-actief gesteld.

Jammer, want ik had nog wel even met hem willen doorvaren op die manier.

ontdekt



Toen ik vanochtend aan dek kwam
was het er leeg en verlaten,
de zeilen hingen lusteloos aan hun ra's,
de smeltende pek plakte aan mijn schoenen.

Aan de grote mast
zat een briefje gespietst.
Nadat ik dichterbij was gekomen las ik:




beste Japiooh,
wij zijn even gaan zwemmen met zijn allen,
het was pikheet, jij sliep nog en we weten inmiddels wel:
als Japiooh slaapt, laat hem dan maar,
en we zijn vergeten de loodsladder buiten te hangen.

Nou ja, niks meer aan te doen.

Een prettige reis nog verder en denk erom: het leven is een feest.
ps, let niet op stijl en zo, schrijven én zwemmen is niet mijn sterkste punt.
Het mes mag je houden als aandenken


Je kunt je voorstellen dat ik me daarna nog dagenlang afvroeg van wie dat mes toch geweest zou kunnen zijn.
Ik bedoel, aan wíe moest ik dan in hemelsnaam denken als ik een appeltje wilde gaan schillen met dit mes.
'Het leven is een feest', jaja ..., makkelijker gezegd dan gedaan.

horizon

ooit zal het weer
zo stil worden hier

dat geen mens
het kan horen

een aarde groen als gras
een wereld herboren

la première Angélique

Nou laat ik dan maar wat gaan schrijven.

Over het dagenlang staren naar een meisje op een campinglandje twee plekken verderop. En dat ik haar plotseling tegenkom bij het binnengaan van de toiletruimte. Ik heb een emmer in elke hand en er is een rare hoge opstap. En hoe ik vervolgens uitglij maar toch nog nèt overeind kan blijven door met mijn voorhoofd te steunen op de emmer in mijn rechterhand. ‘Ca va?’ vraagt het meisje aan mijn achterhoofd, ‘Qui, je vas bien’ antwoord ik in de emmer.

Maar, dan moet ik eerst vertellen hoe ik eerder een jaar verliefd ben op een meisje in de 4e klas, vervolgens een week een soort van verkering heb met haar, maar ook een beetje met haar tweeling-zus.
Het is allemaal nogal ingewikkeld.
Gelukkig hebben mijn liefdes nog weinig lijfelijk's anders zou het het een rommeltje zijn geworden nadat ze me na de vakantie, eensgezind afwijzen.
Ik ga er vervolgens nog een jaar achter aan lopen voordat ik ze uit het zicht verlies.

Maar waarom wil ik dit eigenlijk vertellen ?

Wel, het camping-meisje heeft op haar beurt veel weg van die tweelingzus-meisjes, want zo gaat dat, de een wordt de ander, de centrale boodschap, de kern van de zaak,'le cœur de l'histoire'.
En de genoemde tweelingzusjes lijken weer wat op ‘Angélique’ (Michèle Mercier) van de gelijknamige TV-serie begin jaren 70.
En zíj, Michèle Mercier dus, is mijn eerste grote liefde in mijn net begonnen pubertijd. De eerste van de keten.
Helaas heeft deze 'Angélique' al wat met ene 'Joffrey de Peyrac', een rijke graaf van Toulouse dus wordt het niks met mij, maar ze is de eerste en ze blijft hangen.

En nu nog even waar ik eigenlijk heen wil, ik vraag me namelijk af,
als ik nu in plaats van ‘Qui, je vas bien’ het volgende in mijn emmer had voorgedragen:

meisje,

elke liefde
in mijn leven
is het gevolg
van een afwijzing
uit een vorig

maar allemaal 

hangen ze
voortdurend
om mijn nek

dus daarom buig ik nu zo diep
en daarom doe ik nu zo gek


maar dan natuurlijk in het frans:

chérie,

tout amour
dans ma vie
est dû un rejet
d'un précédent

mais tous continue accroché
autour de mon cou

et donc je m'incline profondément
et donc je fais fou


misschien was ik nu dan heel gelukkig met deze 'troisième Angélique'.
Maar het is niet anders, het is en het was, 'je vas bien'.

nu een bakkersknecht zijn

met een volle rieten mand
door een dorp gaan

in het vroege licht van de zon
slechts de schoonste dingen zien

en overal
de geur van je verse brood

en van haar

straks
mischien

theater van de loop

vanochtend vroeg heb ik
dat onrustig naargeestig hoofd
een kus gegeven
en ben daarop
het huis uit geslopen

al gauw huilde ik daar
alweer
dat het goed was

ik zag

een vader die zijn zoontje verbood
zichzelf te verdrinken
en moeders met wagens
vol met kroost

en last but not least
de Peter Pan man
die met zijn nare geesten
was gaan lopen

tot troost

waarheidsliefde

hij was eigenlijk
haar tweede keus

maar omdat ze zelf
de tweede keus bleef
van haar eerste keus

werd hij haar eerste keus

maar niet heus

lui era in realtà
la seconda scelta

ma perché,
lei era la seconda scelta,
la sua prima scelta

è diventato in
la prima soluzion

ma in realtà non

burgerisme

het wezen
van de burgelijkheid
is haar onuitgesproken
cynisme

das wesen der Bourgeoisie,
ist seinem unausgesprochene
Zynismus

l'essenza del borghese,
è il suo cinismo non dette

die wese
van die Burgelijke
is haar onuitgesproke
sinisme

scheikundig gebed

beste lieve heer,

ik zou graag
een beest willen zijn

bijvoorbeeld

een poes
met grote verbaasde groene ogen
of een uitgerekende kiekendief
net uitgevlogen
of een konijn wat ligt te slapen in zijn holletje

het maakt me niet uit,
alles is me even lief

maar weet u,
als het echt niet kan
maakt u mij dan maar
een millimolletje

minder depressief

doe niet niet niets

Wanneer kwam je eigenlijk op het idee om géen boek te gaan schrijven?
Nou, dat zal zijn geweest kort nadat ik 51 was geworden. Ik had een afspraak gemaakt met een collega om iedere ochtend voor het werk niet te gaan zwemmen. Op de route naar ons werk ligt namelijk een prachtig zwembad dus dat kwam heel mooi uit.
Deze niet-zwem-afspraak beviel zo goed dat ik besloot veel zaken op deze manier  te gaan aanpakken.

Heeft het ook met je leeftijd te maken denk je?
Ja absoluut, daar wind ik geen doekjes om, na mijn vijftigste ging ik me realiseren wat ik heb bereikt en wat niet. En vooral dat laatste begon me meer en meer dwars te zitten.

Kostte het niet veel moeite om een uitgever voor je plannen te interesseren?
Ja, nou ja, ze keken in het begin wel raar op. Ze waren net aan het idee gewend dat íedereen een boek uitbrengt na zijn vijftigste dus mijn idee om géén boek te schrijven en dit ook nog eens nìet te laten uitgeven werd erg vreemd gevonden. Maar, nadat ik niet kwam opdagen bij afspraken begonnen ze enthousiast te worden. Al gauw ontving ik geen enkele reactie meer en daar maakte ik uit op dat mijn idee was aangeslagen.

De toekomst, wat gaat die ons nog van je laten zien?
Oh van alles, zo zal ik zeker nìet mijn motorrijbewijs gaan halen; geen cabrio kopen; geen facelift of jongere vrouw nemen (laat staan een toupet); geen films gaan maken en zo voort en zo voort. Teveel om op te noemen.

Zo, dat is een hele lijst. Denk je dat het je allemaal gaat lukken voor je het tijdelijke voor het eeuwige zal moeten verwisselen?
Oh ja, daar heb ik geen enkele twijfel over. Ten eerste houd ik nu zoveel tijd over dat het alleen al daarom geen enkel probleem zal zijn.
En, last but not least, dat is ook weer zo iets dat ik absoluut van plan ben om niet te gaan doen nu het nog kan ...

En dat is?
Doodgaan.

de eerste kut is klote

in een bioscoop
waar John Travolta laat zien hoe alles moet

zit vier rijen schuin achter mij
mijn ontiegelijk groot liefdesverdriet

dat ook van Travolta
maar vooral van haar
nieuwe grote liefde geniet

alles wat ik daarna ooit nog mocht ontvangen aan liefde
overviel mij als een gunst

want goeie genade
dat leerde ik daar wel van die twee

verliezen is een kunst

love socks

moederliefde

borderline in a box

tante Ans

Die kon lachen
Ik hoor het nu nog

juffrouw Pouw

troost
als ik huilen moet
lacht
zoals alleen zij dat doet
bij mij

en natuurlijk
dienen we rekening te houden
met het leeftijdsverschil,

maar daar komen we wel uit

want als ik de deling maak
van de goede
en de slechte jaren
ontstaat er een mooi positief getal

en,
zoals ik van haar leerde
de rest maakt dan niet uit

onbegrip

lachen lachen
en nog eens
lachen

en
bepreken
waarom we zo hebben moeten
lachen

en nooit zal het zo zijn
en nooit zullen we kunnen bedenken waarom

de werkelijkheid is zo
ontzettend ontzettend
stom

de weg naar Eigenheid

aan de ene kant
de verdorvenheid
van de zelfverklaarde
goddelijkheid

aan de andere kant
de knekelbrij
van de veilig gewaande
burgerlijkheid

en dan aan het einde het bord
waarop u kunt zien
als wie u tot zover bent gekomen

en oh ja,
wat u nog weten moet,
de weg loopt vervolgens
hartstikke dood

dus wat rest is
haar te dromen

dat

wat jij was
dat is

een flits van licht
op zachtaardige grond
van oneindige duisternis

quello che era
e ciò che è stato,

un lampo di luce
da infinito tenebre,
su un terreno delicato

godsonmogelijk

Dus als ik het goed begrijp:
God bestaat
wellus
maar ook
wellus
nietdus

Loproep

Laten we met zoiets moois als de 'tanga' meer doen deze zomer.
Ik bedoel: 'krijg de tanga' ipv. 'krijg de klere'.
Klinkt toch veel beter? Zeker met dit weer.
Maar ook 'wat doe jij?, oh, ik? ik dans de tanga' geeft ieder gesprek net dat beetje extra wat het vaak zo nodig heeft.

Dus, krijg de tanga dans de tanga, maak een proefrit in de nieuw Fiat Tanga desnoods, alles beter dan hem deze zomer weer maar zo een beetje boven de rand van je spijkerbroek uit te laten komen waardoor ik soms zoveel later en op heel ander werk verschijn dan oorspronkelijk mijn bedoeling was.

Bedankt!

Pestimist

Hallo gevoel!
Heb je nog wat te melden,
of kom je hier alleen maar
een beetje de boel lopen te verzieken?

8x6

de oprijlaan werd overwoekerd door onkruid

haar voordeur stond op een kier

binnen hoorde je bijna helemaal niets

eenmaal boven ging het licht uit

zij bleef sprakeloos tot ik vroeg

dacht je dat ik nooit sloeg

alles ging dit keer heel vlug

haar jurk had een open rug

3x6

hij viel voor haar als lood

hij viel precies in haar schoot

hij ging later als eerste dood

Wie ben jij

tot op hoogte bevlogen
door de pieken en dalen
van mijn deugd

wordt ik in cirkels bewogen
naar het middelpunt
van mijn jeugd

waar vervolgens
alles wat er was
en alles wat er is
op zijn plaats rust
als jij

maar denk erom alleen jij
dus jij niet
en jij ook niet
en jij al helemáal niet

maar jij
mij kust


soffiato mediante i picchi e le valli della mia forza,
io vado in tondo verso mia infanzia.

dove tutto e tutti cade nel silenzio,
quando, non te o te o tu,
ma tu, sì,
mi baci.

Aldus de Stalker

overal
waar jij niet bent

ben ik alleen

Adder

ach, hoe groen en schoon
schijnt het te zijn
daar
waar
je alles wat
er aan je ontbreekt
zult gaan ontmoeten

zeker als je bedenkt dat,
alles wat je bindt aan hier
slechts de wortel is
in de grond

onder je voeten

Mal In Conia

de pijn
van het later worden
van wat je
nu had willen zijn

Il dolore del più tardi,
quello che si voleva,
in passato.

De kikker op het witte paard

Mijn moeder zei vroeger vaak:
'Jij dikzak, brult het luidst
van mijn Koninkrijk'

En mogelijk is het daarom
dat ik voortdurend kwaak
in zeven sloten tegelijk


Mia madre diceva spesso:

Di tutti le rane ruggiscono,
si ruggisce più frequentemente.

Pertanto è che,
io ruggito in sette serrature
simultaneamente.

Aardig loopt het langst

Twee zwanen op een plas.
Bezig met takjes, rietjes en wat gras

Ik vraag
'hee daar, hebben jullie soms hulp nodig?'

Het mannetje schudt wat met zijn kop:
'neen hoor kabouter, rot maar op,
het bouwen van een nest
gaat met ons tweeën het best.'

En het vrouwtje zegt,
terwijl ze nog een takje legt:
'Je bent hier daarom best wel behoorlijk aardig overbodig door'

Daarop wandel ik maar gauw weer verder
maar roep toch nog gauw:

'Ik vind jullie ook best behoorlijk aardig hoor!'

Che suppongo che

via una mania
un mondo nuovo è presentato

e
che suppongo che

da mediante una depressione
un altro mondo è offerta

e
che suppongo che
che la verità é

Ik neem aan

dat er door een manie
een beeld van
een ander leven
kan ontstaan

en
dat er door een depressie
een voorstel voor
een andere wereld
wordt gedaan

en
dat neem ik aan

Een gedachte voor jou

Zou je met mij
je leven willen delen?
Want jij bent alles voor mij,
en ik ben níets voor jou.
Dus kan dat ons per saldo
helemaal niks gaan schelen.

Un pensiero per te
Vuoi condividere la tua vita con me?
Perchè tu sei tutto per me,
e io sono niente per te.
Quindi,
a conti fatti non c'è differenza
per voi, e per me.

Lente niente

niet eerder was ik
zo verliefd op iets

helaas is mijn liefdesleven
de laatste tijd nogal stevig
aan inflatie onderhevig

en was ik derhalve
niet eerder
zo verliefd op niets

Tsunami

de toverlantaarn
toont de schijn
van een beeldenstorm
die ik dacht
slechts te kunnen dromen

maar iets kan
blijkbaar alleen
zo heel erg
dichtbij zijn

als het van heel ver
is gekomen

Klads

Beste Arbodienst,

Onlangs mocht ik uw schrijfsel: ‘kletsende collega’s zorgen voor overlast’ ontvangen (zie bijlage).
Hierbij laat ik u weten dat ik een van die ‘kletsende collega’s’ ben en wel in optima- forma.
In uw artikel vraagt u zich af in hoeverre wij, de ‘kletsende collega’s’, de collega’s ‘die hard willen doorwerken’ tot last zouden zijn met onze 'koetjes en kalfjes' over bijvoorbeeld boeren die op vrouwen vallen die op boeren vallen die op vrouwen vallen, en zo voort en zo voort.

Welnu, laat ik u en uw dienst hier eens gezellig over bijkletsen, dat kan bovendien mooi op deze vrijdag want dan kletsen de meeste kletsers hier thuis. Voor mij niet gezellig, maar, aan de andere kant: hoe meer er wordt thuis gekletst, des te meer hebben we straks weer bij-te kletsen na het weekend.
Want zo werkt dat. Maar genoeg gekletst nu, op naar de kletspraat waar het u en mij om gaat.

Terecht merkt u op dat kletsen ‘goed is voor het teamgevoel en ontspannend werkt’. Maar dat is niet het enige opmerkelijk effect. Sterker nog, het is een ‘understatement ’ van de bovenste plank mag ik wel zeggen.
Menige kletspartij ontaardt hier namelijk in een brainstorm van heb ik jou daar - welke op zijn beurt niet zelden weer een stortvloed aan goede ideeën en uitvoerbare plannen tot gevolg heeft die op haar beurt zijn weerga weer niet kent.

Mag ik wat noemen?
Wat hier begon als prietpraat over ene ‘boer Frank’ en zijn liefde voor het fokken van geiten, heeft drie, ja u leest het goed: drie patenten opgeleverd: een op het gebied van energetische valorisatie van biomassa©; een met betrekking tot de matiging van CO2 uitstoot© en een op vorstbestendige- haargel©.
En wat dacht u van dat composteerbare, reuk absorberende, kreukvrije, zuurbestendige en waterdichte ondergoed© wat ze bij de Bijenkorf momenteel niet aangesleept kunnen krijgen? Juist ja, allemaal het gevolg van dat gezellige 'onderonsje' met onze directrice onlangs. Al zou ik bij god niet meer weten hoe we daar toen op zijn gekomen.

Enfin, wat ik wil duidelijk maken is dit: de kletser is de spil in elk bedrijf, de motor en de ziel waar alles mee staat of valt, begint en eindigt.En ik weet waar ik over klets! Neemt u dat maar van mij aan.
En nu we het toch over productiviteit hebben: kom daar eens om bij die eeuwig ‘ssssssssssssssst’ roepende collega. Die lapzwans die met zijn speekselrijk gesis om stilte meerdere malen kortsluiting heeft veroorzaakt in veelbelovende kletspraatjes en een laptop.

Dus, die 'extra kamers' voor al die op stilte beluste medewerkers die ‘zo hard willen doorwerken’, een kamer is ruimschoots voldoende voor die stilte-lijders. Deur dicht, slot erop en wég met die sleutel.
Zodoende kunnen wij, het leger der kletsmajoors, niet meer gestoord worden in onze abstracte benadering van het oplossen van de wereldse zaken van problematische aard.

Ik wil het hier graag bij laten, ik moet namelijk nog aardig wat afkletsen vandaag waaronder een aantal stevige dijen.

Natuurlijk, de kletser kletst maar wat, dat wist u al, maar ik hoop dat het u nu ook duidelijk is dat in zijn geklets een waarheid schuilt die net zo hard klopt als de collega op de deur die schreeuwt om stilte.

hoogachtend,

Japiooh,
Kletsmajoor



bijlage:
Kletsende collega’s zorgen voor overlast
11 maart 2011 - Waarschijnlijk praten uw werknemers niet alleen over werkzaken tijdens hun werktijd. Een beetje bijkletsen over allerhande onderwerpen hoort er zo nu en dan ook bij. Dit is goed voor het teamgevoel en werkt vaak ontspannend. Toch kan het behoorlijk irritant zijn voor een andere collega die hard wil doorwerken.
Geluidsoverlast kan soms problemen opleveren voor de gezondheid, zoals hoofdpijn, vermoeidheid en concentratiestoornissen. Maar vallen kletsende collega's ook onder geluidsoverlast? Het is lastig om hier een eenduidig antwoord op te geven. Waarbij de één het beste kan werken in volledige stilte, houdt de ander juist van een beetje rumoer op de werkplek. In de Arbowet staan geen richtlijnen voor deze vorm van geluidsoverlast, maar dit betekent natuurlijk niet dat u zich niet druk hoeft te maken over dit onderwerp.
Er zijn een aantal maatregelen die u kunt nemen om geluidsoverlast te beperken. Stel bijvoorbeeld een aantal kamers beschikbaar waar werknemers kunnen zitten als zij volledig geconcentreerd aan een taak willen werken. Kijk ook naar de vloerbedekking en de gordijnen. Als u deze goed uitkiest, kan het geluid hierdoor gedempt worden. Zet daarnaast printers en faxen in een aparte kamer. Moeten uw werknemers regelmatig een telefoontje plegen? Plaats dan scheidingswanden tussen de bureaus.

Valentijn

Alweer meer dan een jaar nu, stalkt hij zijn ex.

Achtervolgingen op de snelweg, telefoontjes om drie uur in de morgen, bossen- bloemen
op rare momenten en op vreemde plaatsen.

En zo gaat het maar door, dag in dag uit.

Alleen op Valentijnsdag laat hij haar een dag met rust.

Uit liefde.

Oscar

‘Er zijn van die momenten in het leven dat je een stap verder moet. Jezelf weer eens moet gaan ontwikkelen zeg maar. Maar dan wel op het erudiete vlak als het ware, want anders blijft het zo oppervlakkig allemaal.’
Dat dacht het schaap, terwijl het gras stond te eten.
‘Hoewel, ik ben eigenlijk best wel erudiet genoeg, laat ik mijn frivole kant eens gaan aanpakken', dacht het kort daarop en vervolgens: ‘weet je wat: Ik Ga Iets Doen Alsof’.
Hier moeten we even pauzeren want het duurde meer dan een paar dagen voordat het schaap bedacht had wát hij wilde gaan doen, maar toen schoot het door hem heen:
‘een schaap dat zijn contactlensen zoekt, dat wordt hem!

En zo is het dus gekomen dat er tussen al die schapen die we vandaag de dag zien in de wei zien staan, er een staat te doen alsof ie zijn contactlensen zoekt.
Mocht je zulks overigens zien, laat dan een even bescheiden applausje klinken, dat zal het leuk vinden.
Een kort ‘bravo, Oscar!’ mag ook.

Want zo heet hij, het schaap.

Tikkie leaks

Mejuffrouw Bobeldijk, dank voor uw reactie. Echter is het met betrekking tot uw inbreng nog steeds onzeker, en daardoor aleatoir, en blijft het dus dubieus, zelfs gewaagd mogelijk zelfs gevaarlijk , wellicht hachelijk en sowieso onbeslist, op het onbestendige af in deze, ergo, op het randje van onvast zelfs, en daardoor mogelijk indirect onduidelijk, en mede ook nog daarom ongewis, of met andere woorden onvast, ten opzichte van de onveilig geworden precaire problematiek, of het riskant is geworden (en daarom twijfelachtig) of we het kunnen gaan oplossen met betrekking tot de gestelde deadline.
Vandaar mijn voorstel tot escalatie.
Zo kunnen we in iedergeval het borgen van de schuldvraag op een, níet, wankele, danwel wisselvallige, mogelijk aanvechtbare, waardoor als betwistbaar te beschouwen, leest gaan schoeien waardoor het geheel op een naar verwachting niet bedenkelijk mogelijk zelfs onbetrouwbaar - en daardoor equivoque - niveau zal komen te verkeren.

Dus nogmaals, escalatie, we hebben geen andere keus. Dat is de ellende van deze kwestie. Ze is geweldig kwestieus

1986

Voor onze lieve en gewaardeerde collega Geertje moeten we iets opschrijven vanwege haar 25 jarig- jubileum. Alsof zo een fijne bloemenbon al niet genoeg is. Denk aan alle prachtige passiflora die je er mee kunt aanschaffen. Maar goed, het zei zo en voor Geertje doe ik zoiets graag.
Vijfentwintig jaar, dat is best een tijd geleden. Laten we eens kijken, wat deden we toen ook alweer zo een beetje? Ach verdraaid dat is waar ook! Dat is het jaar dat ik voor de eerste keer de Elfstedentocht win herinner ik me plotseling. En of ik wil of niet- maar natuurlijk wil ik, anders moet ik iets uit mijn duim gaan zuigen- beginnen de herinneringen aan mijn geestesoog voorbij te komen.
En weet je wat Geertje, nu je dit toch aan het lezen bent, kijk even mee:
Direct na het startschot zien we dan dat ik kan aanpikken bij een zekere WA van Buren, ‘de dolle Soestdijker’ die vanwege zijn drieste start èn brede zitvlak bij veel wedstrijdrijders geliefd is. Weliswaar vooral geliefd om ‘bij uit de wind te zitten’, maar toch. Wel zitten er aan beide zijden van mij, en dus ook achter het koninklijk- breed- uitgemeten windvrije achterwerk van onze Willem, tevens al mijn rivalen voor de overwinning. Een man of acht. Dus een gelopen race is het bepaald nog niet.
Na een tijdje blaast de dikkont zich, zoals te verwachten, totaal op. Als een raket met een lekke brandstoftank klapt hij volledig uit elkaar.
Drie sterke rijders uit het oosten van het land nemen de kop over. Ook die mannen ken ik. Het zijn de niet al te slimme gebroeders Duim. Ik zet me vlug achter hun stevige ruggen en vlieg heerlijk uit de wind verder naar Sneek. De drie Duimers zouden volgens hun moeder het verstand hebben verloren door besmetting met het zogenaamde ‘brain-virus’. Het eerste computervirus ooit gevonden. Die moeder Duim toch. Onzin, maar leuk verzonnen blijft het.
Net als ik denk dat het tijd wordt om ze maar eens de verkeerde kant op te gaan sturen, schuift de sluwe Ruud Lubbers naar voren. Hij haalt een plan tot opleiding in de ICT, mèt behoud van uitkering, uit zijn rugzak en overhandigt dit aan de sterkste van de drie. Dit geeft zoveel verwarring en discussie binnen het groepje dat ze bij de eerste de beste kluunplek een café binnen moeten om er met hun moeder over te gaan telefoneren. Ziezo, we kunnen dus verder zonder deze weliswaar sterke, maar domme jongens.
Maar nu zit ìk met die geslepen Ruud, die achter mijn rug zijn ICT- opleiding kletsverhalen naar mìj begint te roepen. De bits en bytes vliegen me om de oren. Maar ik trap er niet in. Neen, ik zal hèm eens leren met zijn gewauwel over banen en Ict. En die gelegenheid komt al snel. Vlak voorbij Bolsward gebaart Ruud dat hij dorst heeft gekregen van al zijn gepraat. Ik overhandig hem daarop mijn geheime wapen: een bidon met Italiaanse wijn die is aangelengd met een ietsepietsje methanol. Dàt zal hem leren. En ja hoor, nog voor Harlingen gaat hij, lijkbleek en met heftige krampen naar de kant. Ook van Ruudje zal ik dus geen last meer hebben.
Hola, maar nu even opgepast. Wie komt daar voorbij gestoven? Het is de nog fris ogende Edmond Halley zie ik vanuit mijn ooghoeken. En hij gaat er als een komeet van door.
Maar gelukkig! Net als in 1901 gaat hij veel te hard en vliegt even verderop in een flauwe bocht compleet uit de baan en verdwijnt uit het zicht. Een ijswolk van opstuivende sneeuw achter zich aan werpend. ‘Die zien we voorlopig niet meer terug’, roep ik tegen het inmiddels flink uitgedunde groepje koplopers.

Enfin, en de rest is geschiedenis.
Of ik de de kleine Maradona keihard uit de baan (en tegen een koek-en-zopie) zou hebben geduwd? Irrelevant. Goed het was mìjn hand die te zien was op de tv- beelden. Maar ik zeg jullie, alles gebeurde in een reflex. Het was dus eigenlijk meer ‘The Hand Of God’ die het lot van die kleine bepaalde.
En dat ik het op een akkoordje zou hebben gegooid met de laatst overgebleven kanshebber Greg Lemond? Waanzin! Ik zou hem hebben beloofd dat ik hem daarop zou helpen de tour de France te gaan winnen? Lariekoek. Je reinste lariekoek mensen.

Maar wie het niet geloven wil allemaal, mag gerust een keer bij mij thuis het gewonnen gouden- elfsteden- horloge komen bekijken. En wie het dàn nog niet geloven wil. Nou die gelooft het dan maar lekker niet. Het leven gaat toch wel door. Wat ik je brom.

Waanzin

De een maakt graag chocoladetaart,
de ander ruzie.

Wie dit niet snapt
hapt voortdurend
in zijn eigen illusie.

Wankel evenwicht

Blind van levenslust
fladdert iets in mij
voortdurend naar het licht.

Soms, als het even rust,
kan ik het vatten
en dan houd ik het gevangen,
tot het zich bevrijdt,

in een gedicht.

Digitaal

smartphone in linkerborstzak
telkens trilt hij even
deze pacemaker
van mijn twitterleven

Heb je dit wel eens

Dat je boven een
onpeilbare diepte
hangt

En alles is stil
niemand zingt

Gedragen
door een
onzichtbare kracht word je

En alles is stil
Niemand zingt

En je weet dat
als je wakker wordt

Dit je leven is
En het leven slechts een droom

Waarin je zinkt

Miss Muze

Na een lange vlucht
Is ze weer in de lucht

En cirkelt ze in en om
En rond mijn hoofd

Van waar, door haar
Fluisterend
Van alles wordt beloofd

Maar telkens als ik haar grijpen wil
Ready to Kill

Word ik door haar
Van mijn illussies beroofd

En ontsnapt ze in een zucht

Hou je adem bij je eigen

Ik denk dat ik voortaan
alleen nog maar
mijn eigen adem slik

want van die
van jouw
krijg ik de hik

Morning has broken

Straks lekker met mijn klompjes door de sneeuw,
die er dan aan blijft plakken,

zo word ik groot.

Daarna lekker de kroeg in,
voor een kopstoot!

IJdeltijd

hallo spiegeltje
ik weet wel waarom
jij niet naar me lacht

de dag is mooi begonnen,
maar ik ben nog altijd
lelijk als de nacht

Die zijn grof, joh!

Het leven is een vreemde onverklaarbare pijn
Sprak laatst onze opa Thijs,

Waarop oma Coby repliceerde met:
'JAHOOR!....,
maak dat mijn bejaarde kut maar wijs!'

Bobel That Missy

Het slimme blondje op mijn werk
Vroeg me mijn mening
Over het verschijnsel Facebook
En haar beleving

Natuurlijk was ik eerst (zoals altijd)
Door haar blondheid
Met stomheid geslagen
Maar nu
Terwijl ik langs de ramen ren
Begint mijn mening me te dagen

Omdat ik zie dat
Vista de Windows
Waar langs ik kom

De wereld wordt doorzeefd
Met leven wat niet meer
Wordt beleefd

Maar nog slechts
Door haar spiegelbeeld
Wordt verdragen

Kinderlijk uitgaan

Voordat hij uitgaat vraagt de nachtkaars aan de spaarlamp:'ga je mee uit?'
'neen', antwoordt de spaarlamp, 'ik moet zuinig aan doen'.

Ik hou niet meer van rouw

ok,
jij bent dan wel dood
maar ik heb ook gevoelens

De cirkel is blond

Voor jou en je blonde lokken
Op je bolle kop

Voor het lief en leed
Wat het leven je zal gaan schenken

Voor alle gevaar
Dat ik ervan zal weerhouden

Van jou ooit maar een haar
Te willen gaan krenken

Niet dat ik nu al weet
Hoe ik dat precies ga aanpakken

Maar dat is zo handig van de liefde
Dat je daar niet over na hoeft te denken

Buurvrouw

Heb ik weer, wil ik net naar bed gaan, wordt er gebeld.
Het is de buurvrouw met een probleem: haar kleine Rudolf kan niet slapen zonder het sprookje nog eens verteld te krijgen van Jan Willem Odorex en Nathalie Hop. Maar, ze 'weet ineens niet meer hoe dat ook alweer ging'. Wel weet ze dat Rudolfje 'echt helemaal gek wordt' als ze het hem niet snel gaat vertellen. Want 'zo is hij'.
En het is misschien heel stom van me, maar op het moment dat ik het wil gaan vertellen, ontschiet het mij ook ineens.
'Was het nou Nathalie die op last van haar vader met de, op staande- voet- ontslag- staande, postbode een relatie moest beginnen om zo de digitalisering van de posterijen binnen zijn gebied te kunnen saneren of juist andersom? En Jan Willem Odorex (of was het nou Rolodex?) welke rol speelde hij nu toch? Iets met paperclips maar wat ook alweer?'
Ik zucht pieker en peins, kijk eens omhoog in het licht van de straatlantaarn, doe mijn haar anders, maar het wil me op geen enkele manier te binnen schieten.
'Zeg!, ik heb niet de hele avond, wat denk je wel, jij sprookjes- analfabeet!', gilt de buurvrouw plotseling waarop ze binnen een handomdraai de kuierlatten neemt en uit mijn zicht verdwijnt.
En al weet ik inmiddels wel,'dat is nu eenmaal zoals het buurvrouwtje is' toch vind ik het iedere keer ook wel weer een beetje ongepast. Wat kàn díe vrouw te keer gaan over niks.

Nou dat wordt weer raar dromen, wat ik jullie brom.

Welterusten.

Een vreeeeemde fiets

Knijtje was een jongetje dat altijd verliefd werd op de verkeerde meisjes. Nou ja eigenlijk was dat niet zo maar anders. Knijtje had maar één manier om zijn liefde te betuigen. Voor alle andere was hij te verlegen.Hij deed het zo: als hij verliefd was geworden versierde hij de fiets van het onderwerp van zijn verliefdheid met veel liefde en toewijding en verf en bloemen en lieve kleine pluchen hondjes die dan weer heel grappige hoofddoekjes op hadden enzovoort.

Hij had dus een eigenaardig romantische inslag die jongen, verder niks mee mis mee, ware het niet dat Knijtje nóg een, in een fietsland als Nederland lastige, eigenaardigheid kende, hij kon geen fiets- kenmerken koppelen aan de eigenaar of eigenaresse ervan. De eerste keer bijvoorbeeld dat hij op zijn nieuwe fiets naar school was gegaan, vrolijk nagewuifd door zijn moeder, kwam hij die middag thuis met de bakfiets van de melkman.

Zijn moeder vond dat vergissen menselijk was en dat het niet kunnen herkennen van de fiets in combinatie met de eigenaar iets was wat op latere leeftijd wel zou overgegaan.
Een beetje zorgen maakte ze zich wel want had wijlen haar eigen man niet iets soortgelijks gehad? Weliswaar meer met vrouwen zelf en niet met hun fietsen, maar toch? (“Excuseer me” was zijn verweer dan als hij met zo een door hem versierde vrouw door zijn eigen vrouw betrapt werd: “ik wist niet dat jij het niet was”. )

Volgens de dokter, waarbij Knijtjes moeder te rade was gegaan, was hier weinig aan te doen en kwam het bij veel mannen voor, hij zelf had er ook wel eens last van had hij haar giechelend bekend terwijl hij haar daarbij een kneepje in de linkerwang had gegeven.

Vooral dat laatste had de moeder van Knijtje gerustgesteld.

Hoe dan ook, bij Knijtje ging het helemaal niet over allemaal, maar na verloop van tijd raakte men er in het dorp wel aan gewend.
Vond men zijn of haar fiets even niet, dan vond men dat 'lopen gezond was', liep naar het huisje van Knijtjes moeder en haalde zijn of haar fiets daar dan weer op.
Ook wist na enige tijd het hele dorp dat als men bijvoorbeeld de dominee van het dorp met een prachtig rood gelakte fiets zag rondrijden, versierd met bloemen en feestelijke franjes en pluchen hondjes met hoofddoekjes, dat Knijtje weer ‘op iemand was’.

Het moge duidelijk zijn dat Knijtjes versierpogingen niet naar enig voor hem wenselijk resultaat kònden leiden. Terwijl zo langzamerhand zowat het hele dorp op een prachtige felrode, kanariegele, of hemelblauwe fiets rondreed, versierd met bloemen hondjes ja nou weten we het wel enzovoort, woonde Knijtje, die inmiddels een flinke Knijt was geworden, nog steeds alleen met zijn moeder.

Toen Knijtje veertig zou gaan worden wilde zijn moeder hem een moderne computer kado geven met Wifi en Internet en Datingsites enzo. Dat vond zij een plan met vooruitziende blik.

Maar op de dag zelf ging het mis. Knijtje kwam vrolijk naar de woonkamer gelopen waar zijn moeder al voor hem stond te zingen. Hij  zag  zijn kado en bleef daarop direct stokstijf staan. Zijn ogen werden groot en zijn hoofd werd helemaal rood en toen nog roder.

Zijn moeder had het wel een leuk idee gevonden om de nieuwe computer te versieren met allerlei feestelijke franjes en pluchen hondjes met hoofddoekjes enzovoort.

Tsja, en zoiets moet je dus niet doen hè. Niet bij Knijtje in ieder geval. En helemaal niet als je 'Knijtjes moeder' heet.

Dat snappen jullie nu toch wel. Of heb ik het weer niet goed uitgelegd allemaal?

Hemeltjelief

toen jij stierf
mijn allerbeste
aller aller liefste
vriend

geloofde ik nog niet
dat als er iemand dood gaat
je hem dan helemaal nooit meer
neen, echt helemaal nooit meer
ziet

maar nu weet ik
na zoveel jaren
zo langzamerhand
dat elk geloof
de vader heeft
die het verdient

Het moet niet Toller worden

In 1989 raakte ik, tijdens een vakantie in de Spaanse Pyreneen, na een nacht van angst en dolheid in een soort psychose.
Het is een bekend verschijnsel in de psychiatrie. Zelfs onze Lieve Heer had, volgens sommigen, een zoon die er last van had. Het komt dus in de beste families voor.
De zwitserse psycholoog en psychiater Carl Gustav Jung heeft er veel over geschreven en ik heb daar later, door te doen alsof ik begreep waar hij het over had, veel aan gehad.
Jung's theorie is in het kort dat, door uitval, ineenstorting van het ego dit overspoeld kan worden door de inhouden van het zogenaamde collectief-onbewuste. Het collectief-onbewuste -het zelf van alle mensen die leven en geleefd hebben - neemt dan (in mijn geval tijdelijk) het individuele (en in mijn geval niet ontwikkelde) zelf over. Aldus fungerend als de automatische piloot in een stuurloos geworden leven.
Ik kom hierop omdat ik me even interesseerde in een zekere Eckhart Tolle die – heel veel – boeken schrijft over zelfontplooiing. Zijn thematiek is gebaseerd zo zegt hij zelf, op de volgende persoonlijke geschiedenis:
Uit:
http://nl.odemagazine.com/doc/0068/Tijd-voor-nu-Een-gesprek-met-Eckhart-Tolle/

De man in het bed is panisch van angst. Voor de zoveelste keer wordt hij midden in de nacht wakker met die ene, zich steeds herhalende gedachte: ‘Ik kan niet meer met mijzelf leven. Al jaren wordt hij heen en weer geslingerd tussen ondragelijke spanningen en zelfmoordneigingen. Hij is nog geen dertig, maar de wereld is voor hem nu al een kille, vijandige plek waar hij zo snel mogelijk vandaan wil. Het liefst wil hij oplossen, voorgoed verdwijnen. Deze nacht is de pijn nog heviger dan anders. ‘Ik kan niet langer met mijzelf leven, ik kan niet meer met mijzelf leven, bonkt het in zijn hoofd. Dan gebeurt er iets vreemds. Plotseling komt er een andere gedachte in hem op: als ik niet met mijzelf kan leven, dan moeten er twee ‘ikken zijn: de ‘ik en het ‘zelf waarmee ‘ik niet kan leven. ‘Misschien , denkt hij, is slechts één van hen echt.
Die gedachte maakt zoveel indruk, dat hij even helemaal niet meer kan denken. Zijn geest wordt – voor het eerst van zijn leven volkomen stil. Maar net als hij opgelucht wil ademhalen, verandert de stilte in een draaikolk die hem dreigt mee te zuigen. De angst die hij nu voelt, is zo mogelijk nog groter dan enkele minuten geleden. Hij vreest zichzelf te verliezen en klampt zich terwijl zijn lichaam oncontroleerbaar begint te trillen wanhopig vast aan wie hij denkt te zijn: hij is Eckhart Tolle, wetenschappelijk medewerker aan de universiteit van Cambridge, hij is Duitser, hij is een man, een mens, een... maar het is al te laat. De draaikolk neemt hem mee naar onpeilbare diepten en alles wat hij kan doen, is zich laten vallen.

Eckhart Tolle kan zich niet meer herinneren wat er daarna is gebeurd, maar als hij bijkomt, is hij een ander mens. Ook de wereld om hem heen lijkt veranderd. Het zonlicht dat door de gordijnen valt, is zo mooi, dat hij er tranen van in zijn ogen krijgt. De rest van de dag loopt hij in opperste verbazing door de stad diep onder de indruk van de schoonheid van het leven. Alsof hij opnieuw is geboren.


Tot zover Tolle.

Wat mij opvalt is dat Tolle daarna die staat van overheersing van het zelf door het collectief-onbewuste, propagandeert als de enige juiste staat van bewust-zijn.
Gek word je ervan.
Het beroerde is dat dat niet kan, we zijn het (evolutionaire) stadium voorbij dat we kunnen (blijven) leven met zo een collectieve overheersing van ons zelf.
Vroeg of laat zal het individuele zich herstellen, meer en meer van zich gaan laten horen en van zich gaan laten zien.
Het zal efficiënter opereren dan voorheen, maar dat is alles.
En dat is meer dan genoeg.



Rustig

Het begon eigenlijk met de vakantieplannen van een zekere Margriet. Of eigenlijk daarvoor, met de plannen van haar vriend om een gesponsorde reis door Afrika te gaan maken met collega's. Margriet die iets had van 'jij wat leuks, ik wat leuks!' besloot tot een vakantie in Stockholm om aldaar een oude vriendschap nieuw leven in te gaan blazen.
Acht leden van de zangvereniging van deze Margriet, besloten toen zij dit hoorden, een zangconcours in New York te gaan bijwonen.
De levensgezellen van deze zingende vrouwen wilden ook niet achterblijven en besloten vanaf hun werk op sabbatical te gaan.
De collega's van déze groep bedachten zich ook niet lang en besloten hun sluimerende burn-out's nieuw leven in te blazen en waren dientengevolge eveneens plotsklaps met de Noorderzon vertrokken.
Vervolgens gingen bijna alle leden van de sportverenigingen waar ze zich bij hadden aangesloten op hùn beurt hun vrouw en kinderen, al of niet tijdelijk, vaarwel wensen, waarop deze groep ….

Goed, ik vind het best allemaal maar ik wil nù, voor het te laat is, wel alvast graag weten bij wie ik straks nog terecht kan met mijn Airmiles.

eMKÉLAL 2010

Beste mensen,




de nummer-1,
mevrouw Achaam Olafsun.



Voordat ik u de uitslag meedeel van de Marc-Klein-Essink-Look-A-Like-Dag 2010 eerst het volgende:
Wilt u volgend jaar alstublíeft op tijd, en correct ingevuld, uw deelname-formulier voor de jaarlijkse Marc-Klein-Essink-Look-A-Like-Dag inzenden?
Helaas moesten wij ook dit jaar weer diverse kandidaten teleurstellen omdat zij dit niet hadden gedaan.
Bijzonder triest bijvoorbeeld dit jaar was het geval van de 87 jarige Getrude Klepstra die was vergeten een pasfoto bij te sluiten die aan de eisen voldeed. Iedereen die haar zag op de MKÉLAL-dag zelf was het over eens: een kanshebster, zonder meer. Vooral de speciaal aangebrachte tatoeage op haar linkerdijbeen en de neus- piercings zorgden voor een oogverblindende gelijkenis.
Ook heel jammer was het voor de familie Willemsen die met hun Marcje helemaal voor niets uit het verre Maastricht waren gekomen. En hij hàd nog wel zó zijn best gedaan op zijn trapeze-act. Maar ja mensen, regels zijn regels. Volgende keer dus wel de juiste geboortedatum vermelden a.u.b.

En dan nu de uitslag:

1:Mevrouw Achaam Olafsun uit Andel, Brabant-> 9.83 punten,
de jury was het er unaniem over eens dat onder haar Burka een treffende gelijkenis verscholen moest gaan.

2:Wildfried Ruiter uit Grou, Friesland-> 8.51,
De jury heeft lang gedebatteerd over de nummers 2 en 3.
Wilfrieds vaardigheid in het kunnen laten rollen van de biceps onder het zingen van het Westfriese Volkslied zorgde echter voor het benodigde extra een-honderste punt.

3:Frans van den Bedem uit Houten, Utrecht -> 8.50
Zijn tabaks-pruim-act was ook dit jaar weer weergaloos, jammer jammer dat hij tijdens het jongleren met de kettingpons een schakeltje liet vallen.
Volgend jaar meer geluk Frans, eens moet het toch lukken!

Beste mensen, vrienden en vriendinnen, het was weer een prachtige dag,
bedankt en tot de volgende keer.

MarcKE.

Sport Dag

Niet het plotseling loshangend haar van Eline
Noch de blik van de de ineens weer 12 jarige Margriet
Maakt mijn dag
Maar de lieve conducteur in de trein
Die op zijn alleraardigst zegt
Dat ik met mijn foute kaartje
Wat hem betreft
Tot het einde van de wereld reizen mag

Brazilië

Een-nul voor Brazilië!
Rustig leg ik nog eens aan mijn zonen uit dat voetbal een ritueel is waarbij nu eenmaal de beste hóort te winnen. En ook leg ik nog eens uit dat deze tegenstander - Brazilië, de nummer een van de wereld is.
De jongste, Niek, is zo teleurgesteld door de achterstand én door mijn theorie dat hij niet verder wil kijken. Zijn moeder dwingt hem min of meer om dit toch maar te doen want,’je weet maar nooit’. De oudere zoon, Wes, vindt het maar een domme doemdenkers theorie. Ik schud mijn hoofd over zoveel gebrek aan historisch-besef èn gebrek aan voetbalkennis.
Met (afgedwongen) geluk wordt het plotseling weer gelijk. Moeder is blij en de zonen juichen hard.
Ik kijk peinzend toe. Verdomd! flitst het door mij heen, ‘waren ze de eerste 5 minuten eigenlijk niet even goed en zelfs iets beter en werden ze door een dekkingsfout niet iets tè genadeloos afgestraft?, en ook: 'alles is weer helemaal open!.
Mentaal had ik me al naar een 3-0 achterstand gedoem- dacht en deze 1-1 gooit mijn hele psychisch-weerbaarheidsplan in de war. Ik haal echter diep adem en herhaal mijn theorieën nog maar eens rustig. Dit keer met de toevoeging dat geluk geen factor mag zijn bij de ‘bepaling van de symbolische rangorde van staten in vredestijd’ die een WK- voetbal is.
Gelukkig luistert nu helemaal niemand meer naar mij.
Het wordt twee-een voor Nederland.
Ik blijf rustig zitten maar het teleurgestelde voetbalkind-in mij (WK'74 generatie) springt op en roept ‘hoera, hoera, hoera!’ en meer dingen die iemand roept als hij plotseling heel erg blij is geworden.
Snel probeer ik dit kind weer rustig te krijgen maar het is niet meer te houden: ‘de klok, niet naar de klok kijken’ siddert het, en ook: ‘Ik moet heel erg plassen maar dat mag niet want ik moest ook al plassen toen NL op voorsprong kwam, dus, vasthouden dat gevoel’.
Nederland voetbalt verder, levert weer dat beeld van standvastigheid, lastig te doorbreken weerstand en constante dreiging van de eerdere wedstrijden van dit WK. Een gefrustreerde Braziliaans speler helpt verder een handje door op het dijbeen van een Nederlandse speler te gaan staan. Omdat dit niet mag moet hij van de scheidsrechter iets anders gaan doen.
Nederland wordt steeds beter en ik ben helemaal de kluts kwijt, raas en tier er als een geval van Gilles de la Tourette op los. Aan het eind van de wedstrijd mist Nederland nog een niet te missen kans. Ik stuiter gillend van zenuwen door de kamer:
‘GODVERDOMME SCHIET HEM ER DAN IN STELLETJE KLOOTZAKKEN, KLOTE KUYT !!! ’
Hierop besluit mijn vrouw de scheidsrechter na te doen en, in overleg met haar twee zonen, mij de kamer uit te sturen.
Huilend van geluk hoor ik daarna op mijn kamertje het gejuich in de buurt losbarsten. Nederland wint! Ik bijt echter keihard in mijn kussen zodat niemand mij meer kan horen. Zodoende hoop ik dat, als ik me vanaf nu weer normaal gedraag, ik er tijdens de finale misschien wel weer bij mag zijn.

Fiets hem er in

Sommige mensen zijn goed in hardop lezen in bed
Andere zijn goed in bed zonder meer
(vermits zij de kans krijgen om dit waar te maken natuurlijk)

Weer andere kennen meer dan 100 vliegtuig-merken uit hun hoofd
En kunnen daar nog leuk over vertellen bovendien

En weer andere - al kunnen het theoretisch natuurlijk wel dezelfde zijn,
maar die kans is klein schat ik -
zijn goed in het ramen lappen met een zeem en een spons

Maar let op,
en nu komt het,
daar gaan we dan,

Maar niemand is zo goed,

neen neen werkelijk niemand
is zo goed,
als ons Franske is,

als die Franske is van ons,

met zijn superbe
zijn werkelijk superbe
kettingpons

Blogarchief