Heb je dit wel eens

Dat je boven een
onpeilbare diepte
hangt

En alles is stil
niemand zingt

Gedragen
door een
onzichtbare kracht word je

En alles is stil
Niemand zingt

En je weet dat
als je wakker wordt

Dit je leven is
En het leven slechts een droom

Waarin je zinkt

Miss Muze

Na een lange vlucht
Is ze weer in de lucht

En cirkelt ze in en om
En rond mijn hoofd

Van waar, door haar
Fluisterend
Van alles wordt beloofd

Maar telkens als ik haar grijpen wil
Ready to Kill

Word ik door haar
Van mijn illussies beroofd

En ontsnapt ze in een zucht

Hou je adem bij je eigen

Ik denk dat ik voortaan
alleen nog maar
mijn eigen adem slik

want van die
van jouw
krijg ik de hik

Morning has broken

Straks lekker met mijn klompjes door de sneeuw,
die er dan aan blijft plakken,

zo word ik groot.

Daarna lekker de kroeg in,
voor een kopstoot!

IJdeltijd

hallo spiegeltje
ik weet wel waarom
jij niet naar me lacht

de dag is mooi begonnen,
maar ik ben nog altijd
lelijk als de nacht

Die zijn grof, joh!

Het leven is een vreemde onverklaarbare pijn
Sprak laatst onze opa Thijs,

Waarop oma Coby repliceerde met:
'JAHOOR!....,
maak dat mijn bejaarde kut maar wijs!'

Bobel That Missy

Het slimme blondje op mijn werk
Vroeg me mijn mening
Over het verschijnsel Facebook
En haar beleving

Natuurlijk was ik eerst (zoals altijd)
Door haar blondheid
Met stomheid geslagen
Maar nu
Terwijl ik langs de ramen ren
Begint mijn mening me te dagen

Omdat ik zie dat
Vista de Windows
Waar langs ik kom

De wereld wordt doorzeefd
Met leven wat niet meer
Wordt beleefd

Maar nog slechts
Door haar spiegelbeeld
Wordt verdragen

Kinderlijk uitgaan

Voordat hij uitgaat vraagt de nachtkaars aan de spaarlamp:'ga je mee uit?'
'neen', antwoordt de spaarlamp, 'ik moet zuinig aan doen'.

Ik hou niet meer van rouw

ok,
jij bent dan wel dood
maar ik heb ook gevoelens

De cirkel is blond

Voor jou en je blonde lokken
Op je bolle kop

Voor het lief en leed
Wat het leven je zal gaan schenken

Voor alle gevaar
Dat ik ervan zal weerhouden

Van jou ooit maar een haar
Te willen gaan krenken

Niet dat ik nu al weet
Hoe ik dat precies ga aanpakken

Maar dat is zo handig van de liefde
Dat je daar niet over na hoeft te denken

Buurvrouw

Heb ik weer, wil ik net naar bed gaan, wordt er gebeld.
Het is de buurvrouw met een probleem: haar kleine Rudolf kan niet slapen zonder het sprookje nog eens verteld te krijgen van Jan Willem Odorex en Nathalie Hop. Maar, ze 'weet ineens niet meer hoe dat ook alweer ging'. Wel weet ze dat Rudolfje 'echt helemaal gek wordt' als ze het hem niet snel gaat vertellen. Want 'zo is hij'.
En het is misschien heel stom van me, maar op het moment dat ik het wil gaan vertellen, ontschiet het mij ook ineens.
'Was het nou Nathalie die op last van haar vader met de, op staande- voet- ontslag- staande, postbode een relatie moest beginnen om zo de digitalisering van de posterijen binnen zijn gebied te kunnen saneren of juist andersom? En Jan Willem Odorex (of was het nou Rolodex?) welke rol speelde hij nu toch? Iets met paperclips maar wat ook alweer?'
Ik zucht pieker en peins, kijk eens omhoog in het licht van de straatlantaarn, doe mijn haar anders, maar het wil me op geen enkele manier te binnen schieten.
'Zeg!, ik heb niet de hele avond, wat denk je wel, jij sprookjes- analfabeet!', gilt de buurvrouw plotseling waarop ze binnen een handomdraai de kuierlatten neemt en uit mijn zicht verdwijnt.
En al weet ik inmiddels wel,'dat is nu eenmaal zoals het buurvrouwtje is' toch vind ik het iedere keer ook wel weer een beetje ongepast. Wat kàn díe vrouw te keer gaan over niks.

Nou dat wordt weer raar dromen, wat ik jullie brom.

Welterusten.