Het moet niet Toller worden

In 1989 raakte ik, tijdens een vakantie in de Spaanse Pyreneen, na een nacht van angst en dolheid in een soort psychose.
Het is een bekend verschijnsel in de psychiatrie. Zelfs onze Lieve Heer had, volgens sommigen, een zoon die er last van had. Het komt dus in de beste families voor.
De zwitserse psycholoog en psychiater Carl Gustav Jung heeft er veel over geschreven en ik heb daar later, door te doen alsof ik begreep waar hij het over had, veel aan gehad.

Jung's theorie is in het kort dat, door uitval, ineenstorting van het ego dit overspoeld kan worden door de inhouden van het zogenaamde collectief-onbewuste. Het collectief-onbewuste -het zelf van alle mensen die leven en geleefd hebben - neemt dan (in mijn geval tijdelijk) het individuele (en in mijn geval niet ontwikkelde) zelf over. Aldus fungerend als de automatische piloot in een stuurloos geworden leven.

Ik kom hierop omdat ik me even interesseerde in een zekere Eckhart Tolle die – heel veel – boeken schrijft over zelfontplooiing. Zijn thematiek is gebaseerd zo zegt hij zelf, op de volgende persoonlijke geschiedenis:

Uit:
http://nl.odemagazine.com/doc/0068/Tijd-voor-nu-Een-gesprek-met-Eckhart-Tolle/
De man in het bed is panisch van angst. Voor de zoveelste keer wordt hij midden in de nacht wakker met die ene, zich steeds herhalende gedachte: ‘Ik kan niet meer met mijzelf leven. Al jaren wordt hij heen en weer geslingerd tussen ondragelijke spanningen en zelfmoordneigingen. Hij is nog geen dertig, maar de wereld is voor hem nu al een kille, vijandige plek waar hij zo snel mogelijk vandaan wil. Het liefst wil hij oplossen, voorgoed verdwijnen. Deze nacht is de pijn nog heviger dan anders. ‘Ik kan niet langer met mijzelf leven, ik kan niet meer met mijzelf leven, bonkt het in zijn hoofd. Dan gebeurt er iets vreemds. Plotseling komt er een andere gedachte in hem op: als ik niet met mijzelf kan leven, dan moeten er twee ‘ikken zijn: de ‘ik en het ‘zelf waarmee ‘ik niet kan leven. ‘Misschien , denkt hij, is slechts één van hen echt.
Die gedachte maakt zoveel indruk, dat hij even helemaal niet meer kan denken. Zijn geest wordt – voor het eerst van zijn leven volkomen stil. Maar net als hij opgelucht wil ademhalen, verandert de stilte in een draaikolk die hem dreigt mee te zuigen. De angst die hij nu voelt, is zo mogelijk nog groter dan enkele minuten geleden. Hij vreest zichzelf te verliezen en klampt zich terwijl zijn lichaam oncontroleerbaar begint te trillen wanhopig vast aan wie hij denkt te zijn: hij is Eckhart Tolle, wetenschappelijk medewerker aan de universiteit van Cambridge, hij is Duitser, hij is een man, een mens, een... maar het is al te laat. De draaikolk neemt hem mee naar onpeilbare diepten en alles wat hij kan doen, is zich laten vallen.

Eckhart Tolle kan zich niet meer herinneren wat er daarna is gebeurd, maar als hij bijkomt, is hij een ander mens. Ook de wereld om hem heen lijkt veranderd. Het zonlicht dat door de gordijnen valt, is zo mooi, dat hij er tranen van in zijn ogen krijgt. De rest van de dag loopt hij in opperste verbazing door de stad diep onder de indruk van de schoonheid van het leven. Alsof hij opnieuw is geboren.

Tot zover Tolle.

Wat mij opvalt is dat Tolle daarna die staat van overheersing van het zelf door het collectief-onbewuste, propagandeert als de enige juiste staat van bewust-zijn.
Gek word je ervan.
Het beroerde is dat dat niet kan, we zijn het (evolutionaire) stadium voorbij dat we kunnen (blijven) leven met zo een collectieve overheersing van ons zelf.

Vroeg of laat zal het individuele zich herstellen, meer en meer van zich gaan laten horen en van zich gaan laten zien.

Het zal efficiënter opereren dan voorheen, maar dat is alles.

En dat is meer dan genoeg.

Rustig

Het begon eigenlijk met de vakantieplannen van een zekere Margriet. Of eigenlijk daarvoor, met de plannen van haar vriend om een gesponsorde reis door Afrika te gaan maken met collega's. Margriet die iets had van 'jij wat leuks, ik wat leuks!' besloot tot een vakantie in Stockholm om aldaar een oude vriendschap nieuw leven in te gaan blazen.
Acht leden van de zangvereniging van deze Margriet, besloten toen zij dit hoorden, een zangconcours in New York te gaan bijwonen.
De levensgezellen van deze zingende vrouwen wilden ook niet achterblijven en besloten vanaf hun werk op sabbatical te gaan.
De collega's van déze groep bedachten zich ook niet lang en besloten hun sluimerende burn-out's nieuw leven in te blazen en waren dientengevolge eveneens plotsklaps met de Noorderzon vertrokken.
Vervolgens gingen bijna alle leden van de sportverenigingen waar ze zich bij hadden aangesloten op hùn beurt hun vrouw en kinderen, al of niet tijdelijk, vaarwel wensen, waarop deze groep ….

Goed, ik vind het best allemaal maar ik wil nù, voor het te laat is, wel alvast graag weten bij wie ik straks nog terecht kan met mijn Airmiles.

eMKÉLAL 2010

Beste mensen,




de nummer-1,
mevrouw Achaam Olafsun.


Voordat ik u de uitslag meedeel van de Marc-Klein-Essink-Look-A-Like-Dag 2010 eerst het volgende:
Wilt u volgend jaar alstublíeft op tijd, en correct ingevuld, uw deelname-formulier voor de jaarlijkse Marc-Klein-Essink-Look-A-Like-Dag inzenden?
Helaas moesten wij ook dit jaar weer diverse kandidaten teleurstellen omdat zij dit niet hadden gedaan.
Bijzonder triest bijvoorbeeld dit jaar was het geval van de 87 jarige Getrude Klepstra die was vergeten een pasfoto bij te sluiten die aan de eisen voldeed. Iedereen die haar zag op de MKÉLAL-dag zelf was het over eens: een kanshebster, zonder meer. Vooral de speciaal aangebrachte tatoeage op haar linkerdijbeen en de neus- piercings zorgden voor een oogverblindende gelijkenis.
Ook heel jammer was het voor de familie Willemsen die met hun Marcje helemaal voor niets uit het verre Maastricht waren gekomen. En hij hàd nog wel zó zijn best gedaan op zijn trapeze-act. Maar ja mensen, regels zijn regels. Volgende keer dus wel de juiste geboortedatum vermelden a.u.b.

En dan nu de uitslag:

1:Mevrouw Achaam Olafsun uit Andel, Brabant-> 9.83 punten,
de jury was het er unaniem over eens dat onder haar Burka een treffende gelijkenis verscholen moest gaan.

2:Wildfried Ruiter uit Grou, Friesland-> 8.51,
De jury heeft lang gedebatteerd over de nummers 2 en 3.
Wilfrieds vaardigheid in het kunnen laten rollen van de biceps onder het zingen van het Westfriese Volkslied zorgde echter voor het benodigde extra een-honderste punt.

3:Frans van den Bedem uit Houten, Utrecht -> 8.50
Zijn tabaks-pruim-act was ook dit jaar weer weergaloos, jammer jammer dat hij tijdens het jongleren met de kettingpons een schakeltje liet vallen.
Volgend jaar meer geluk Frans, eens moet het toch lukken!

Beste mensen, vrienden en vriendinnen, het was weer een prachtige dag,
bedankt en tot de volgende keer.

MarcKE.

Sport Dag

Niet het plotseling loshangend haar van Eline
Noch de blik van de de ineens weer 12 jarige Margriet
Maakt mijn dag
Maar de lieve conducteur in de trein
Die op zijn alleraardigst zegt
Dat ik met mijn foute kaartje
Wat hem betreft
Tot het einde van de wereld reizen mag