De ochtend is begonnen en koud
Koud begonnen
En de kat miauwt
En knabbelt
Aan mijn voet
Zo laat hij weten
Dat hij wil eten
En ik mijn bed uit moet
Maar de wereld
Klinkt verkeerd
En iedereen is er kwaad
En iedereen staat er stil
En iedereen
Voelt er zich gepasseerd
De ochtend rouwt
Omdat deze dag
Die
Voordat hij goed en wel begonnen is
Als verloren moet worden beschouwd
Kijk om je heen
Dan zie je haar
Kijk naar binnen
Daar zit ze
Kijk naar buiten
Daar gaat ze
Maar wij
Wij zullen haar moeten missen
En ineens zie ik dan
Mijn moeder
Met prachtig haar
En zeeën van Tijd
Jij hebt toch nog die vriend
In Engeland ?
Vraagt ze aan mij
Op haar sterfbed
Niet bang is ze om dood te gaan
Wel bang voor mijn eenzaamheid
u bent
niet tevreden met uw leven
en wilt het ruilen
voor uw verdriet
maar
sorry
het leven is alleen te leven
zonder ruilen
zo gaat het hier
en anders
gaat het niet
Ik zie de foto van de marsverkenner
Perseverance
En plotseling voel ik de oerdrang
Klaarblijkelijk
Om daar te willen zijn
HEL
Gisteren zag ik een verdwaalde mier
In mijn gang
Hij liep aan een stukje koek te trekken
Wel vijftig keer zo groot als hijzelf
Hij was er duidelijk alleen op uit getrokken
Is er verband tussen deze zaken
Ik weet het niet
En de mier weet het ook niet
Het stukje koek lag er vanochtend nog.
ons leven
ontglipt
als troebel water
in een vergiet
berust ik
in de rest
en droom
verdriet
Dit is het verhaal van een jongeman
die op een dag ontdekt dat hij
een ontzagwekkende aanleg voor het pianospel heeft
oh neen toch niet
Individuele vrijheid bestaat alleen als het individu deel uitmaakt van een geheel.
De vrijheid van beweging binnen een collectief.
Zo heeft elk blad aan een boom zijn eigen positie
en daardoor zijn eigen unieke reactie op de zon de wind de bladeren er om heen.
Om de zoveel tijd verliezen de bomen hun bladeren.
Om de zoveel tijd verliezen de bladeren hun individualiteit.
In de Horden in Utrecht is het enige tijd onrustig geweest. Nadat bewoners een groep jongeren betrapten op een poging een garage op te ruimen en deels opnieuw in te richten sloegen deze onverlaten op de vlucht. Wel zag er een nog kans enkele kannen en kruiken af te stoffen en gerangschikt op grootte en kleur, terug te plaatsen. Vervolgens ontstond er een wilde achtervolging door de op het rumoer afgekomen buurtbewoners. De inmiddels hoog opgelaaide schoonmaakwoede trok een spoor van schoon gemaakte abri's verzorgde voortuinen en keurig opgeruimde straten door de wijk.
Van het krepuul is echter geen spoor meer terug gevonden.
Het levenslicht is niet vinden
Door verblinding
Richt je tot het leven
Met het licht in de rug
Door verbinding
Het was een zomeravond en windstil. Ik voer als lichtmatroos op het ms-Breda. Zij was van Amsterdam op weg naar de sluizen van IJmuiden. Vanwege het mooie weer bevond het merendeel van de bemanning zich aan dek. Zelfs de machinist was uit zijn machinekamer gekomen en zat onderuit gezakt op een bankje. De kapitein, de loods en de matroos van de wacht, Jan Bol mijn vriend, voorbeeld, steun en toeverlaat tijdens mijn avonturen op de grote vaart, waren op de brug. De kapitein en de loods waren oude zeevaart-schoolvrienden en dat moest, zo hoorde ik later van Jan, worden gevierd. Het was 20 augustus 1978, een uur of 8 in de avond. Hing er iets in de lucht? Neen, op een grote rode ondergaande zon boven Amsterdam na, hing er niets in de lucht.
De laatste herinneringen zijn aan het geluid van de op vol vermogen draaiende scheepsdiesel, de paniekerige stem van de kapitein door de portofoon: 'LEKKO ANKERS!, LEKKO ANKERS!' (let go the anchors) - alsof die ankers op de betonnen bodem van de sluis nog iets hadden kunnen uitrichten - en aan het gekreun en gesteun waarmee de ms-Breda zich tenslotte in de sluisdeur boorde. Daarna werd kapitein Wiersma op non-actief gesteld.
