Menigeen lacht om die oude tijden op de schaats, gereden in vervlogen tijden. Ach, en waarom ook niet? Maar toch, als we uitgelachen zijn, laten we daarna eens kijken naar zo'n tijd: de 10km van Kees Broekman op het, door hem gewonnen WK in Hamar van 1953 bijvoorbeeld, die is 17.13,00. 'Ha ha ha, wat een tijd' ? Nou, als we bedenken dat Kees daarvoor op de fiets helemaal naar het verre Hamar in Noorwegen is gereden met de broodmand voorop (Kees is bakker en dat brood moet nu eenmaal van de plank) dan is die tijd helemaal zo slecht nog niet. En de laatste ronde lijkt langzaam, die gaat in 48,5, maar wetende dat ie zijn laatste ongesneden-wit nog verkoopt in die ronde en er bij het omrekenen van guldens naar kronen flink wat tijd verloren gaat, dan kunnen we niet anders doen dan concluderen: een ongeëvenaarde prestatie, chapeau Kees!
Kijken we wat minder ver terug dan zien we dat, mogelijk door de toename van welvaart (en vrije tijd) vanaf de jaren '60 de gatenvullende tandarts, de olie-verversende automonteur, of de glazenwassende glazenwasser als Wk deelnemers weliswaar tot het verleden gaan behoren, maar dat betekent nog niet dat een 10km van Johann Olav Koss van 14.08,38 bijvoorbeeld (Sarajevo 1991) al gereden kan worden zonder aandacht aan zijn studie te blijven besteden. Zo schrijft Olav op dit WK tijdens de 1500 meter het laatste hoofdstuk van zijn scriptie: 'Effect, over communicatie en teambuilding' in 1.56,99 en rondt hij deze scriptie vervolgens af in 6.53,28 op de 5000mtr. Zijn verdediging op de 10km resulteert dan tenslotte in een cum-laude geslaagde promovendus. Doctor Johann Olav Koss, winnaar van het WK van 1991.
Kom daar nu nog eens om.
En al hoorde ik van collega Fransz van den Bedem het volgende (en ik citeer):
Marianne Timmer heeft tijdens haar 1500 meter in Nagano in 1998 een paar geweldige handschoenen voor me gebreid. Die draag ik nog steeds als ik bij koud weer de krant lees. Bij de 500 meter in Turijn had ze een bijpassende sjaal willen breien maar door de twee valse starts is ze daar toen niet aan toe gekomen.
Dan ben ik geneigd hem te geloven want hij is geen leugenaar en zij kiest in de liefde, het is bekend, nogal eens wat ongelukkig. Maar dan nog vind ik een paar slecht passende wanten (het waren geen handschoenen maar wanten) in 1.57,58 al niet meer zo heel bijzonder.
En dan Mark Tuitert, slechts één sms'je in de laatse binnenbocht, waarmee hij het in twee regeltjes uitmaakt met zijn toenmalig vriendin. Kom op zeg, dat had allemaal toch veel sneller gekund Mark. Bovendien, beetje laf, weten dat je gaat winnen en het dan gauw uitmaken. En wat twittert ie dan vervolgens (tijdens het uitrijden nota bene):
Ik ben heel fit en sterk. Maar schaatsen en het bijhouden van E-media blijft een hele sport en ik heb bindingsangst. Dit is frustrerend. Er zit gewoon zoveel meer in me. Sorry. Please retweet
Watje! De plaats en tijd noem ik niet eens meer.
Enfin, het is zoals het leven is, het voelt alsof het steeds meer wordt maar het wordt steeds minder.
Al hangt het er wel vanaf welke kant je op schaatst natuurlijk.
'Nu moet jij zeggen: "help, ik stik!"', poste Anna, maar Arnold las het niet, druk als hij was met zich te concentreren op de eerste voorjaarsvlieg die op de foto van Liesbeth haar profiel was gaan zitten.
door al
