en dan laat je me een gedicht lezen van je
over oude mensen
met een gezamenlijke richting
zonder franje
maar het mooiste gedicht was je
toch echt zelf op je hei
met je korte dappere beentjes
je mooie oranje schoentjes
met daarin ongetwijfeld
tien kordate teentjes
die ik overigens best een keer
stuk voor stuk
wil ontmoeten
alle tien
want al heb ik niks
met voeten
wie er mee weg liep
kan ze niet meer zien
