Het was oktober 1965, het weer was druilerig, iedereen op het veld heette Joop en had een bierbuik. Die bierbuiken maakte een ieder zo topzwaar dat er sowieso zo nu en dan iemand neerplofte, ook als er niets of iemand in de buurt was.
Op de, verder lege, tribune zaten mijn broer en ik. We genoten van onze Roze-Koek en het spektakelstuk van de voetballende-Jopen voor ons. Dit laatste deden we wel zo besmuikt mogelijk. En als we het toch zo nu en dan toch hadden moeten uitproesten maakten we het daarna gauw weer goed. We riepen dan een tijdje dingen als: 'mooie bal Joop!' of 'Joop: jammeurrr!' totdat de boze blikken in onze richting weer verdwenen waren.
En nu mocht Joop dus een strafschop nemen. We gingen er eens goed voor zitten en de Jopen gingen er eens goed voor staan. Een penaltie, geen kattepis in welke voetbalwedstrijd dan ook.
Nadat Joop de bal op de stip had gelegd en een enorme aanloop had genomen kwam hij daarna het strafschopgebied binnen gerend. Nu zou hij die vermaledijde weerbarstige kuthuppelbal eens en voor altijd met een keiharde rotschop in dat teringdoel gaan knallen. 'Wie is er hier nu eigenlijk al die tijd de baas geweest, die klotebal of ik' schreeuwde Joop terwijl hij op de bal afstormde.
Arme Joop, het antwoord was natuurlijk: geen van beide. De baas was en bleef die weerbarstige vette zompige Nederlandse polderklei waarin Joop de punt van zijn voetbalschoen begroef vlak voordat deze de bal bereikte.
Nogmaals, arme Joop, de bal verroerde zich niet en Joop's geschrei over de stille velden zal in geen versregel nog gevangen kunnen worden, voorgoed vervlogen als zij is.
