Lees ik net 'Amy Winehouse wil kinderen...'
Ja denk ik dan, wàt wil ze nou:
kinderen een lesje leren;
kinderen waarschuwen voor mannen die snoep aanbieden;
kinderen duidelijk maken hoe je een platte knoop maakt ???
Kom op Amy, niet met een been in die kast blijven hangen.
Gooi het eruit !
Total body -commitment nu svp en vlug een beetje.
Ik ben namelijk wel degelijk razend nieuwsgierig wat jij, Amy Winehouse, met kinderen wil.
Ik geef me over
Deze lente is er een
Teveel
Voor een man alleen
Mag ik
daarom jou
voor deze ene keer
Voor altijd om me heen
Teveel
Voor een man alleen
Mag ik
daarom jou
voor deze ene keer
Voor altijd om me heen
Harp
Vanochtend zag ik een meisje lopen met een grote harp. Die harp droeg ze in een draagtas met schouderband. Mijn zus had vroeger ook een harp. Dat was niet het probleem. Het probleem was dat ze te pas en te onpas op deze harp begon te spelen. Nu kom ik een zeer groot gezin en weet ik daardoor dat binnen zulke gezinnen van alles moet worden gedaan om de aandacht te krijgen. Maar de zus met de harp overdreef.
En, had ze nou een juiste snaar weten te raken, bij deze of gene dan was het nog tot daar aan toe geweest, maar ze kon op het ding nog geen drie normale noten achter elkaar spelen.
Ik herinner me nog goed de uitreiking van mijn zwemdiploma-A. Op de tribune zat een dozijn broertjes en zusjes, ooms en tantes en natuurlijk mijn vader. Bibberend van de kou, maar inwendig gloeiend van trots, stond ik op het moment te wachten dat de doos met diploma's en medailles bij mij gearriveerd zou zijn. Vlak voor het moment dat de aandacht op mij en mij alleen gericht zou zijn klonk er geroezemoes vanaf de tribune. Ik keek in dezelfde richting van waarin het publiek keek en ja! hoor!, daar op het plateau van de hoge duikplank zat zus- lief weer met haar harp.
Ze was net klaar met doen alsof ze het instrument aan het stemmen was geweest, wendde een moment van inspiratie voor en begon toen in het wilde weg wat te tokkelen.
Mijn vader probeerde nog met opgetrokken schouders en druk gebarend de badmeester duidelijk te maken dat er niets bijzonders aan de hand was, maar deze was al volledig in beslag genomen door mijn zus met haar harp. Toen zij vervolgens, tijdens haar zogenaamde 'wilde slotakkoord', met harp en al van het platform schoof en in het water donderde, doken alle badmeesters er ogenblikkelijk bovenop. Lelijk was ze niet.
Ik kon daarop nog net mijn diploma van de stapel grissen en uit de kluwen op de grond liggende medailles een exemplaar los peuteren voordat ik me uit de voeten maakte. Later in de kleedkamer, met het tumult nog hoorbaar op de achtergrond, zag ik dat ik abusievelijk het diploma van ene Anton Goudsmid had gepakt.
Zo ongeveer ging het ook met de diploma's B-C en D (sorry Anton).
Ook herinner ik me een concert van David- Bowie in de Ahoy waar we, op uitnodiging van een zekere tante Bep, met de complete familie mochten aanzitten. Voor het publiek moet dat een verwarrende vertoning zijn geweest met die plotseling verschenen tokkelaar daar achter op het podium. Het spektakel, toen ze haar de harp afnamen en vervolgens wilde afvoeren, moet bij velen in het geheugen staan gegrift. Waar ze toen zo snel nog die mondharp vandaan haalde is me trouwens nog steeds een raadsel.
Enfin, daar moest ik dus ineens aan denken toen ik daar dat meisje zag lopen bij de sluis.
Maar het kan ook iets heel anders zijn geweest hoor, bijvoorbeeld een opvouwbare hondenmand.
En ook kan het heel anders gegaan zijn vroeger.
Het geheugen is namelijk een vreemde snuiter, zeker als het gaat over de eigen jeugd.
En, had ze nou een juiste snaar weten te raken, bij deze of gene dan was het nog tot daar aan toe geweest, maar ze kon op het ding nog geen drie normale noten achter elkaar spelen.
Ik herinner me nog goed de uitreiking van mijn zwemdiploma-A. Op de tribune zat een dozijn broertjes en zusjes, ooms en tantes en natuurlijk mijn vader. Bibberend van de kou, maar inwendig gloeiend van trots, stond ik op het moment te wachten dat de doos met diploma's en medailles bij mij gearriveerd zou zijn. Vlak voor het moment dat de aandacht op mij en mij alleen gericht zou zijn klonk er geroezemoes vanaf de tribune. Ik keek in dezelfde richting van waarin het publiek keek en ja! hoor!, daar op het plateau van de hoge duikplank zat zus- lief weer met haar harp.
Ze was net klaar met doen alsof ze het instrument aan het stemmen was geweest, wendde een moment van inspiratie voor en begon toen in het wilde weg wat te tokkelen.
Mijn vader probeerde nog met opgetrokken schouders en druk gebarend de badmeester duidelijk te maken dat er niets bijzonders aan de hand was, maar deze was al volledig in beslag genomen door mijn zus met haar harp. Toen zij vervolgens, tijdens haar zogenaamde 'wilde slotakkoord', met harp en al van het platform schoof en in het water donderde, doken alle badmeesters er ogenblikkelijk bovenop. Lelijk was ze niet.
Ik kon daarop nog net mijn diploma van de stapel grissen en uit de kluwen op de grond liggende medailles een exemplaar los peuteren voordat ik me uit de voeten maakte. Later in de kleedkamer, met het tumult nog hoorbaar op de achtergrond, zag ik dat ik abusievelijk het diploma van ene Anton Goudsmid had gepakt.
Zo ongeveer ging het ook met de diploma's B-C en D (sorry Anton).
Ook herinner ik me een concert van David- Bowie in de Ahoy waar we, op uitnodiging van een zekere tante Bep, met de complete familie mochten aanzitten. Voor het publiek moet dat een verwarrende vertoning zijn geweest met die plotseling verschenen tokkelaar daar achter op het podium. Het spektakel, toen ze haar de harp afnamen en vervolgens wilde afvoeren, moet bij velen in het geheugen staan gegrift. Waar ze toen zo snel nog die mondharp vandaan haalde is me trouwens nog steeds een raadsel.
Enfin, daar moest ik dus ineens aan denken toen ik daar dat meisje zag lopen bij de sluis.
Maar het kan ook iets heel anders zijn geweest hoor, bijvoorbeeld een opvouwbare hondenmand.
En ook kan het heel anders gegaan zijn vroeger.
Het geheugen is namelijk een vreemde snuiter, zeker als het gaat over de eigen jeugd.
Abonneren op:
Posts (Atom)