Van het concert des levens krijgt iedereen nog eens een rolberoerte!

Een vrouwelijk collega komt verontwaardigd van de wc en roept uit: 'gadver! dat vind ik nu zo vies: poepstrepen!'
Ojee denk en weet ik dan direct, die poepstrepen raak ik vandaag niet meer kwijt. En ja hoor, overal gaan mensen die dag op hun poepstrepen staan; de ondernemingsraad haalt een vette poepstreep door de plannen van het management (dat is een lelijke poepstreep door hun rekening!); een vrouwelijk collega heeft momenteel duidelijk een poepstreepje voor bij onze directeur, en ga zo maar door.
Ja hoor ik u duidelijk denken: liever niet, ik sluit de boel liever af, doe de voordeur op het nachtslot en morgen zien we wel weer. Maar zo simpel is het niet. Krijg ik kort daarop van een andere collega een kaartje voor een concert onder leiding van ene, jawel en ik wil heus niet lollig doen: Nicoline Snaas! Een doodnormale naam denkt u? Nou, dat mag u vinden, maar ik weet hoe het me vanaf dat moment zal vergaan. Iedereen en alles heeft het aan zijn snaas, snaast, of krijgt het aan zijn snaas; een collega gaat snaas naar huis? (Mexicaanse-snaas?); de lunch snaast me niet en de koffie is veel te snaas; buiten snaast het en het gaat steeds harder snasen en de komende tijd wordt nog veel meer snaas verwacht...

Beste collega's van me, willen jullie alstublieft een beetje opletten met wat je zoal rond snaast, er moet ook nog een beetje gesnaasd worden zo nu en dan!

Dank jullie wel.

ps, van een vriend leerde ik ooit dat, als een liedje in je hoofd maar blijft rondzingen, je er vanaf kunt komen door het betreffende liedje (opnieuw) helemaal tot het einde te beluisteren.
Dus lieve Nicoline, ik zal er bij zijn hoor, bij je concert, van het begin tot het allerlaatste einde. En luisteren zal ik, luisteren tot ik totaal uitgesnaasd ben.