Wikimania

Lang geleden werkte ik een blauwe maandag op een kantoor. Ik was net achttien en juist van school gestuurd vanwege een gebrek aan leerprestaties en dansen op de tafels.
Het kantoor deed de administratie van de 'Utrechtse Banden Onderneming' - ik zeg 'deed' want gelukkig is die stinkende teringfabriek al gauw failliet gegaan na mijn vertrek.
Ik was aangenomen op de, destijds supermoderne, afdeling automatisering als leerling-operator.
Mijn werk bestond uit het in grote trommels stoppen van geheugenschijven en het daarna ergens op een console iets intypen. Vervolgens kwam dan meestal de programmeur kijken wat er aan het misgaan was.
Ook moest ik ponskaarten in een machine stoppen om ze te laten ‘inlezen’. Als ik zo een bak liet vallen en daarna de kaarten niet in dezelfde volgorde terug stopte kwam deze programmeur daarna voortdurend kijken wat er allemaal misging. Hij was zo aardig om nooit iets onaardigs tegen mij te zeggen. Wel bekeek hij me met een steeds verbaasder blik.
Als er weer eens iets fout was gegaan nam ik dikwijls een pauze, ik kon toch niets meer doen en was de rest dan maar tot last. Ik verwijderde me uit de computerruimte om in de aangrenzende kantoorzaal wat te gaan praten met deze of gene.
Éen man, die iets met bonnetjes deed, zat nooit om een praatje verlegen. Hij had op zijn bureau altijd een encyclopedisch boek open liggen waarin hij alle pauzes zat te lezen. Ging je bij hem in de buurt zitten dan volgde er na enige tijd steevast  een verbaasde zucht waarop hij iets vroeg als: ‘wist jij dat de hoorn van de neushoorn bestaat uit hetzelfde materiaal als onze nagels en haren ?’, of: ‘wist jij dat, als de zon is opgebrand, het nog een biljoen jaar duurt voordat hij helemaal is afgekoeld?’.
Ik wist dat, tot grote tevredenheid van de man, natuurlijk allemaal nooit. Wel viel me op dat de man dan weer wat weg had van een neushoorn en dan weer van een uitgebluste, maar nog lang niet afgekoelde zon.
Op een dag verscheen hij niet meer op kantoor. Later hoorden we dat hij een einde aan zijn leven had gemaakt door, met een stuk elektriciteitsdraad om zijn nek vast aan een balk, van een stapel encyclopedieën te springen, en dat in zijn afscheidsbrief, gevonden op de keukentafel, het volgende was te lezen:
Wisten jullie dat:
Zelfmoord een niet te verwaarlozen doodsoorzaak in de overlijdensstatistiek is. In Nederland plegen gemiddeld 1600 mensen per jaar zelfmoord, dat zijn er ongeveer twee maal zoveel als er slachtoffers vallen in het verkeer. Elk jaar voelen ruim 400.000 mensen zich in Nederland zo wanhopig dat zij zelfmoord overwegen; bijna een kwart onderneemt daarvan ook daadwerkelijk een poging.